Και στην τελευταία φάση της αβύσσου, αφού ελευθερώσεις τους άλλους, όλους εκείνους που είναι οι άλλοι, να θυμάσαι χωρίς πίεση, πως ένας είναι ο φυλακισμένος. Κι από κει και πέρα… να απελευθερωθείς. (Hamlet Lima Quintana)
19 Αυγούστου 2019Ένας έρωτας μπορεί να είναι η ακραία καταξίωση του είναι σου
21 Αυγούστου 2019
“Μα αν αγαπάω κάποιον, και τον αγαπάω ολόψυχα, δεν είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορέσω να ζήσω χωρίς αυτόν;” Και η δική μου απάντηση είναι: “΄Οχι και βέβαια όχι”.
Η αλήθεια είναι ότι μπορώ πάντοτε να ζήσω χωρίς τον άλλον· πάντοτε, και είναι δυο αυτοί που πρέπει να το ξέρουν: εγώ και ο άλλος. Μου φαίνεται φοβερό κάποιος να σκέφτεται ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν, ή να νομίζει ότι, αν εκείνος αποφασίσει να φύγει, εγώ θα πεθάνω… Από την άλλη, με τρομάζει η ιδέα να ζω με κάποιον που με θεωρεί απολύτως απαραίτητο στη ζωή του.
Αυτές είναι πάντοτε σκέψεις χειρισμού, που υποδηλώνουν φοβερή απαίτηση.
Η αγάπη, αντιθέτως, είναι πάντοτε θετική και υπέροχη· δεν είναι ποτέ αρνητική. Ωστόσο, μπορεί να είναι η δικαιολογία που χρησιμοποιώ για να καταλήξω εξαρτημένος.
Καλό θα ήταν να ξεπεράσουμε την εξάρτησή μας από πρόσωπα…
Καμιά φορά … γινόμαστε νευρωτικά χειριστικοί. Χειρίζομαι την κατάσταση … ώστε να συνεχίζεις να είσαι το στήριγμά μου, το μπαστούνι μου.
Και αρχίζει ο κατήφορος. Κατεβαίνω σ’ ένα πηγάδι όλο και πιο σκοτεινό, αναζητώντας το φως της “συνάντησης”.
Το πρώτο σκαλοπάτι, είναι η προσπάθειά να σου γίνομαι απαραίτητος.
Γίνομαι ο εκλεκτός σου προμηθευτής: σου δίνω ό,τι θελήσεις, φροντίζω να σε ικανοποιώ, είμαι στη διάθεσή σου για ό,τι χρειαστείς, προσπαθώ να σε κάνω να με έχεις ανάγκη. Αγωνίζομαι να δημιουργήσω μια σχέση υποτέλειας, αντικαθιστώ την επιθυμία μου να μ’ αγαπάς με την επιδίωξη ότι με χρειάζεσαι. Γιατί, το να με χρειάζεσαι, μοιάζει τόσο πολύ καμιά φορά με το να μ’ αγαπάς… Με φωνάζεις, σου λείπω, μου αναθέτεις τις υποθέσεις σου και φτάνω να πιστέψω ότι μ’ αγαπάς.
Ωστόσο, καμιά φορά, παρά τα όσα κάνω για να με έχεις ανάγκη, εσύ δεν δείχνεις να με χρειάζεσαι. Και τότε, τι κάνω; Κατεβαίνω ακόμη ένα σκαλοπάτι.
Προσπαθώ να σε κάνω να με λυπηθείς…
Γιατί και η λύπηση μοιάζει λίγο σαν να μ’ αγαπάς…
Οπότε, κάνω το θύμα: “Εγώ που σ’ αγαπάω τόσο πολύ… κι εσύ δεν μ’ αγαπάς…” και που ξέρεις…
Σ’ αυτόν τον δρόμο βαδίζουν οι άνθρωποι πάρα πολύ συχνά. Πράγματι, κατά κάποιον τρόπο, όλοι μας έχουμε παίξει αυτό το παιγνιδάκι. Ίσως όχι με τόση επιμονή ώστε να μας λυπηθούν, αλλά υπάρχει κανείς που δεν έχει πει: “Πως το έκανες αυτό σε μένα!” “Δεν το περίμενα αυτό από σένα, είμαι τόσο απογοητευμένος…” “Νιώθω τόσο πληγωμένος…” “Δεν με ενδιαφέρει αν εσύ δεν μ’ αγαπάς… εγώ, πάντως, σ’ αγαπώ”.
Και η κατηφόρα συνεχίζεται….
Και αν δεν τα καταφέρω να με λυπηθείς, τι κάνω; Ανέχομαι την αδιαφορία σου;….
Ποτέ!
Αφού έφτασα ως εδώ, θα προσπαθήσω τουλάχιστον να σε κάνω να με μισήσεις.
Μερικές φορές παραλείπει κανείς μια φάση… κατεβαίνει δυο σκαλιά μαζί και πετάγεται από την προσπάθεια να γίνει αναγκαίος κατευθείαν στο μίσος, χωρίς κάτι ενδιάμεσο. Γιατί, πραγματικά, αυτό που δεν αντέχει είναι η αδιαφορία.
Συμβαίνει όμως να πέσουμε σε ανθρώπους τόσο, μα τόσο κακούς, που… δεν θέλουν ούτε να μας μισήσουν! Ακούς εκεί! Οι παλιάνθρωποι!
Φτάνω να θέλω να με μισήσεις και δεν τα καταφέρνω.
Οπότε… βρίσκομαι σχεδόν στο πάτο του πηγαδιού. Και τώρα τι κάνω;
Με δεδομένο ότι εξαρτώμαι από σένα και το βλέμμα σου, κάτι θα υπάρχει για να μην χρειαστεί να υποφέρω την αδιαφορία σου. Και πολλές φορές κατεβαίνω το τελευταίο σκαλί για να σε κάνω να κρέμεσαι από μένα.
Προσπαθώ να σε κάνω να με φοβάσαι.
Να φοβάσαι ως που μπορώ να φτάσω, τι μπορεί να κάνω σε σένα ή στον εαυτό μου (φαντασιώνομαι ότι θα νιώθεις ενοχές, ότι θα με σκέφτεσαι…)
…
Όταν η αναζήτηση του βλέμματός σου γίνεται εξάρτηση, η αγάπη μετατρέπεται σε αγώνα εξουσίας. Μπαίνουμε στον πειρασμό να θέσουμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία του άλλου, να εκβιάσουμε τον οίκτο του, να τσακωθούμε μαζί του, και φτάνουμε στο σημείο να τον απειλήσουμε με εγκατάλειψη, με κακομεταχείριση, ή με τη δική μας συντριβή…
Αυτό που προτείνω είναι
Να εγκαταλείψουμε ΚΑΘΕ εξάρτηση
Εαν η ανεξαρτησία είναι αδύνατη… η συνεξάρτηση είναι αρρωστημένη… η αλληλεξάρτηση δεν είναι λύση… και η εξάρτηση δεν είναι επιθυμητή… τότε, δεν μένει τίποτε άλλο. Για αυτό και εγώ, επινόησα μια καινούργια λέξη:
Αυτοεξάρτηση
Χόρχε Μπουκάι, Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης, opera