Το να αποδέχεσαι τις αδυναμίες σου είναι δύναμη, το να εκφράζεις την ευαλωτότητά σου είναι σεβασμός στον εαυτό σου

Αν από παιδί έμαθες να μην αποκαλύπτεις τα επώδυνά σου συναισθήματα, δεν σου είναι εύκολο να εκτιμήσεις τις ευάλωτες πλευρές του εαυτού σου. Κάθε φορά που νιώθεις αδυναμία, υποφέρεις, γιατί το να είσαι και ευάλωτος σημαίνει απόρριψη, εγκατάλειψη.

Έμαθες να λειτουργείς έτσι για διάφορους λόγους, ίσως προσπαθώντας να βοηθήσεις έναν αγαπημένο σου άνθρωπο στη θλίψη ή στο θυμό του. Έκρυβες την ευάλωτότητά σου και αποτέλεσες πρόωρα στήριγμα δύναμης και σιγουριάς. Ο αληθινός σου εαυτός αποζητούσε να είσαι σε επαφή με όλα σου τα συναισθήματα. Μην μπορώντας ομως να κάνεις διαφορετικά, έμαθες να δέχεσαι μονο τη δύναμή σου. Και το ευάλωτο κομμάτι σου, εκείνο που σε ανοίγει στην αλήθεια σου και σε συνδέει με την αλήθεια των άλλων, παραμερίστηκε.

Η ενοχή για το ότι δεν ένιωθες αρκετή -ος με όλα σου τα συναισθήματα, με τη δύναμη όπως και με την αδυναμία σου, όπως επίσης και ο θυμός που δεν εκφραζόσουν, επηρέασαν την αξία σου.

Ένιωθες ότι για να έχεις την προσοχή και το ενδιαφέρον, έπρεπε να επικοινωνείς μόνο τη δύναμή σου Η ιδέα να βαδίζεις στον δρόμο της επιθυμίας σου, εκπληρώνοντας τα όνειρά σου, παρατηρώντας την αρμονία με σένα και με την επιθυμία σου με το να είσαι σε επαφή με όλα σου τα συναισθήματα, σου φαινόταν μακρινή. Στην σκέψη να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, να νιώσεις την ισότιμη ανταπόκριση, υποχωρούσες, θεωρώντας πως δεν έχει αξία η γνώμη σου.  Ή εκφραζόσουν με τρόπο που προκαλούσες αυτό που φοβόσουν. Αυτός ο τρόπος να επικοινωνείς και να σχετίζεσαι εδραιώθηκε.

Κάθε φορά που νιώθεις ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν σε κατανοούν, θεωρείς φυσικό να μην εκφράζεις τη δυσφορία σου. Δεν μπαίνεις στη διαδικασία να εξηγήσεις σε μια προσπάθεια να επικοινωνήσεις αυτό που αισθάνεσαι ή σκέφτεσαι και αποσύρεσαι ή αντιδράς. Ή ανέχεσαι, παρότι μετά που εκφράζεσαι δεν συναντάς την κατανόηση που χρειάζεσαι. Κάθε φορά που δεν σε σέβονται, θεωρείς ότι το να επικοινωνήσεις τον θυμό σου, επιδιώκοντας την προσέγγιση, είναι ανώφελο. Δεν βάζεις τα όρια σου, με σταθερότητα και συνέχεια, ώστε να καταλάβεις ποιοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν την υπέρβασή τους προκειμένου να συναντηθείτε ή το επικοινωνείς με θυμό και ενοχή. Ενώ άλλες φορές παρότι δεν γίνονται σεβαστές οι ανάγκες σου, καταφεύγεις στη φαντασίωση και δημιουργείς εκεί κάτι εξιδανικευμένο, το οποίο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Κάθε φορά που κάποιος σε δέχεται μόνο για τη δύναμή σου και σε επικρίνει για τις αδυναμίες σου, δεν εκφράζεις τη δυσφορία σου. Ο τρόπος που σχετίζεσαι με τον εαυτό σου είναι ένας τρόπος επικριτικός, νομίζοντας ότι μόνο όταν είσαι δυνατός θα έχεις τον σεβασμό και την εκτίμηση. Όταν σε προσεγγίζεις δημιουργώντας σχέση κατανόησης και αποδοχής μαζί σου, επικοινωνείς αυτό που αισθάνεσαι και σκέφτεσαι με κατανόηση σε σένα και στον άλλον άνθρωπο. Κάθε φορά που κάποιος θέλει κάτι από σένα και όχι εσένα, νομίζεις ότι αν γίνεις αυτό που θέλει, θα είσαι αγαπητή -ος. Οι προσδοκίες σου να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι, νομίζοντας πως έτσι θα είσαι αγαπητός, σε κάνουν να μην παραμένεις πιστός -η στον εαυτό σου, ώστε η κάθε εξέλιξη σου να γίνεται με κέντρο την αλήθειά σου. Όταν το κάνεις παρατηρείς και εκτιμάς την αλλαγή στους άλλους ανθρώπους που βλέπουν σε σένα τον τρόπο που κοιτάς τον εαυτό σου.

Αν δεν είσαι σε επαφή με όλα σου τα συναισθήματα, νιώθεις να αδειάζεις ψυχικά. Δεν μπορείς να εστιαστείς σε σένα, στις ικανότητές σου, στη δημιουργικότητά σου, στους στόχους σου, όπως σου αξίζει πραγματικά. Δεν διευκολύνεσαι ώστε να αναγνωρίσεις και να εκτιμήσεις τον κάθε άνθρωπο για αυτό που είναι και για αυτό που μπορεί να δώσει, δημιουργώντας μαζί του ή σχέση, ή συνεργασία, ή κοινωνική επαφή βασισμένη σε αυτό που μπορεί να δώσει η σχέση με την μορφή που έχει.

Θεραπεύεσαι όταν σε αποδέχεσαι. Όταν αποδέχεσαι το ευάλωτο κομμάτι σου, που έμεινε μόνο του, αγκαλιάζεις με σεβασμό τον εαυτό σου. Συνειδητοποιείς επίσης ότι τον ρόλο του υπερδυνατού -ης τον χρειαζόσουν για να μπορέσεις να επιβιώσεις και ότι χωρίς αυτόν θα ένιωθες τέτοια αδυναμία, που το καθετί θα μπορούσε να σε παρασύρει μακριά από την αλήθεια σου. Πήρες τον ρόλο της δυνατής -ού , διατηρώντας με αυτόν τον τρόπο την ακεραιότητά σου. Όταν σε αποδέχεσαι, νιώθεις περηφάνεια για σένα, οπότε σου είναι εύκολο να έρθεις σε επαφή με την ευαλωτότητά σου, με τις αδυναμίες σου και να σε αγαπήσεις με εκείνες.

Συνειδητοποιείς ότι όπως λέει η Elisabeth Kubler-Ross: «Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που ξέρουμε είναι εκείνοι που έχουν γνωρίσει την ήττα στη ζωή τους, που έχουν υποφέρει, που έχουν αισθανθεί την απώλεια, και που έχουν βρει την έξοδο απ’ αυτά τα βάθη.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ευγνωμοσύνη, έχουν ευαισθησία, και καταλαβαίνουν ποια είναι η ζωή εκείνη που σε γεμίζει ευσπλαχνία, τρυφερότητα, βαθιά αγάπη και σε κάνει να νοιάζεσαι.
Οι ωραίοι άνθρωποι δεν προκύπτουν, απλώς»

Όταν εκτιμάς τον εαυτό σου για αυτό που είσαι, ανακαλύπτεις την αλήθεια σου. Την μοναδική σου αλήθεια που είναι πηγαία γιατί είναι δική σου. Η αποδοχή της ευαλωτότητάς σου σε ανοίγει σε πλευρές του εαυτού σου δεκτικές στην αλήθεια των άλλων. Στην ευαλωτότητα τους, στις αδύναμες πλευρές τους, στις ελλείψεις εκείνες που αναζητούν στον άλλον άνθρωπο μια ψυχική σύνδεση και μια αλήθεια όπου η αλήθεια του καθενός δικαιώνεται μαζί.

 Αγγελική Μπολουδάκη