Το να αποδέχεσαι τις αδυναμίες σου είναι δύναμη, το να εκφράζεις την ευαλωτότητά σου είναι σεβασμός στον εαυτό σου

Νιώσε τον εαυτό σου σαν ένα νεαρό δέντρο που μεγάλωσε σε σκληρό έδαφος. Οι ρίζες του αναγκάστηκαν να αντέξουν πίεση, να παλέψουν να βρουν τροφή και νερό, και ο κορμός του να αντισταθεί στους δυνατούς ανέμους που φυσούσαν ασταμάτητα. Το δέντρο αυτό, παρόλο που άνθισε, το έκανε με τίμημα να σκληρύνει υπερβολικά, κρύβοντας μέσα του την ευαλωτότητα και την ανάγκη του για προστασία.

Όταν, από μικρό παιδί, μαθαίνεις να καταπνίγεις τα επώδυνα συναισθήματά σου, αυτό μοιάζει σαν να έχεις μια ασπίδα διαρκώς υψωμένη. Μια ασπίδα που σε προστατεύει από τον πόνο της απόρριψης, της εγκατάλειψης, αλλά ταυτόχρονα, σε απομακρύνει από την αυθεντική σύνδεση με τον εαυτό σου και τους άλλους. Κάθε φορά που ένιωθες αδυναμία, το μυαλό σου έλεγε πως αυτό σημαίνει κίνδυνο. Και έτσι, έθαβες την ανάγκη σου για παρηγοριά, για αποδοχή, για αληθινή έκφραση.

Αυτή η επιλογή, όσο ασυνείδητη κι αν ήταν, δεν έγινε χωρίς λόγο. Ίσως ένιωθες πως έπρεπε να στηρίξεις κάποιον αγαπημένο σου άνθρωπο, να τον ανακουφίσεις από τον δικό του πόνο. Ίσως ένιωσες πως δεν υπήρχε χώρος για τα δικά σου συναισθήματα. Έτσι, φόρεσες τον μανδύα του “δυνατού” και προχώρησες στη ζωή. Όμως, αυτός ο μανδύας, που σου έδινε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, δεν σου επέτρεπε να δεις το ευάλωτο κομμάτι σου ως πολύτιμο μέρος της ύπαρξής σου.

Η ευαλωτότητα δεν είναι αδυναμία. Είναι η πύλη προς την αυθεντικότητα. Όταν την αρνείσαι, αρνείσαι ένα μέρος του εαυτού σου, κι αυτό αφήνει μέσα σου ένα κενό. Ένα κενό που σου στερεί την αίσθηση πληρότητας. Το να είσαι ευάλωτος σημαίνει ότι επιτρέπεις στον εαυτό σου να αισθανθεί, να πονέσει, να αγαπήσει, να συνδεθεί. Είναι η ικανότητα να αποδέχεσαι τις αδυναμίες σου ως κομμάτι της δύναμής σου.

Η ενοχή που αισθανόσουν επειδή δεν θεωρούσες τον εαυτό σου “αρκετό”, ο θυμός που δεν εξέφραζες, επηρέασαν την αξία που δίνεις στον εαυτό σου. Ίσως πίστεψες πως μόνο αν δείχνεις ισχυρός, μπορείς να κερδίσεις σεβασμό. Ίσως ένιωσες πως οι ανάγκες και οι αδυναμίες σου είναι ανεπιθύμητες, ακόμα και ντροπιαστικές. Αυτό σε έκανε να ανέχεσαι πράγματα που σε πλήγωναν, να μην βάζεις όρια, ή να εκφράζεις τα συναισθήματά σου με τρόπους που έμοιαζαν με έκρηξη θυμού ή απόσυρση.

Όμως, υπάρχει μια άλλη διαδρομή. Μια διαδρομή που ξεκινά από την αποδοχή. Η αποδοχή του ευάλωτου κομματιού σου είναι μια πράξη βαθιάς αυτοεκτίμησης. Όταν κοιτάς τις αδυναμίες σου με τρυφερότητα, τις βλέπεις σαν μέρη του εαυτού σου που χρειάζονται φροντίδα, όχι απόρριψη. Όταν αγκαλιάζεις τον εαυτό σου ολόκληρο – τις δυνάμεις σου και τις αδυναμίες σου – ανακαλύπτεις μια εσωτερική ισορροπία που σε γεμίζει περηφάνια.

Η θεραπεία αρχίζει όταν αναγνωρίζεις πως ο ρόλος του “δυνατού” ήταν μια προστασία που κάποτε χρειαζόσουν. Ήταν ο τρόπος σου να επιβιώσεις σε συνθήκες που σου έμαθαν να φοβάσαι την ευαλωτότητα. Όμως, δεν είσαι πια εκείνο το παιδί. Σήμερα, μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου την άδεια να νιώθει. Να επιτρέψεις στον εαυτό σου να εκφράζεται, να θέτει όρια, να ζητά αυτό που χρειάζεται χωρίς φόβο.

Η αλήθεια σου είναι μοναδική. Και η αποδοχή της αλήθειας σου – τόσο της δύναμής σου όσο και της ευαλωτότητάς σου – είναι το κλειδί για να συνδεθείς αυθεντικά με τον εαυτό σου και τους άλλους. Όταν τιμάς αυτό που είσαι, εμπνέεις και τους γύρω σου να κάνουν το ίδιο. Αντί να κρύβεσαι, μπορείς να δώσεις στον κόσμο το δώρο της αυθεντικής σου παρουσίας.

Η Elisabeth Kübler-Ross είχε δίκιο: οι ωραιότεροι άνθρωποι δεν είναι εκείνοι που δεν έχουν πληγωθεί ποτέ. Είναι εκείνοι που έχουν αντιμετωπίσει τις θύελλες της ζωής, έχουν νιώσει τον πόνο και τη θλίψη, αλλά έχουν βγει μέσα από αυτά γεμάτοι ευαισθησία, κατανόηση και αγάπη.

Η ευαλωτότητά σου είναι ένα από τα πιο πολύτιμα κομμάτια σου, γιατί σε συνδέει με την ουσία της ζωής: την αλήθεια και την αγάπη.

 Αγγελική Μπολουδάκη