Συναισθηματική υποταγή και θεραπεία

Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, ο άνθρωπος εξαρτάται από το συναίσθημα που έχει νιώσει, ακόμα κι αν αυτό ήταν επώδυνο. Ανέχεται τον πόνο, γιατί νιώθει οικειότητα με αυτό το συναίσθημα. Όταν ένας άνθρωπος έχει βιώσει πόνο, νομίζει ότι αυτό και μόνο του αξίζει. Καθένας μας ταυτίζεται με μια εικόνα για τον εαυτό του, βασισμένη σε όσα ένιωσε και σκέφτηκε στο παρελθόν, υπό την επίδραση αυτών των συναισθημάτων. Συνηθίζουμε να ζούμε έτσι, και αυτή η συνήθεια γίνεται η αλυσίδα που μας αιχμαλωτίζει σε συμπεριφορές όπου το συναίσθημα αναπαράγεται. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι δεν το αντιλαμβανόμαστε, γιατί οδηγός είναι η οικειότητα.

Αν έχεις βιώσει απόρριψη, νιώθεις οικεία να απορρίπτεις τον εαυτό σου. Αν έχεις αισθανθεί απουσία, απουσιάζεις από τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν έχεις βιώσει υποτίμηση, προγραμματίζεις τον εαυτό σου να σε υποτιμά. Οι σκέψεις, τα συναισθήματά σου, οι πράξεις και οι επιλογές σου αντανακλούν αυτά που νιώθεις για τον εαυτό σου. Ο πόνος σου αναζητά διέξοδο. Αν δεν εκφραστεί, αποθηκεύεται στο σώμα σου και σε βλάπτει. Αναζητάς τρόπους να θεραπευτείς, και η αναβίωση του πόνου μπορεί να φαίνεται λυτρωτική, γιατί τουλάχιστον εκφράζεται.

Αυτό που σε προστατεύει είναι να συνειδητοποιήσεις γιατί το κάνεις. Όταν έρχεσαι σε επαφή με τον αυτοσεβασμό σου, αλλάζεις τον τρόπο που σχετίζεσαι με τον εαυτό σου. Δίνεις προτεραιότητα στις ανάγκες και τις επιθυμίες σου, με συνέχεια, συνέπεια και σταθερότητα, και σέβεσαι τον «μεταβατικό» σου χώρο. Αυτός είναι ο χώρος όπου κατανοείς και εμπεριέχεις τις δικές σου ανάγκες, όπως και τις ανάγκες των άλλων.

Συγχωρώντας τον εαυτό σου, απενοχοποιείσαι για συμπεριφορές που αναπαρήγαγαν τον πόνο. Αποδεσμεύεσαι από την ανάγκη να αναπαράγεις το ίδιο συναίσθημα, πιστεύοντας ότι εκεί βρίσκεται η λύση. Διαφοροποιείσαι από την ιδέα να επηρεάσεις την απουσία ή την έλλειψη εκτίμησης σε καταστάσεις που ανακυκλώνουν τον πόνο. Συνειδητοποιείς ότι η προσπάθεια να επηρεάσεις τους άλλους είναι ένας τρόπος να αποφεύγεις να ασχοληθείς με τις δικές σου επιθυμίες για δημιουργικότητα και σύνδεση. Καθένας είναι υπεύθυνος για τα συναισθήματά του, τις σκέψεις του και τις πράξεις του.

Όταν συνειδητοποιήσεις αυτήν την αλήθεια, μένει ένας κενός χώρος. Ο χώρος που κάποτε κατέκλυζαν οι ενοχές και οι υποχρεώσεις προς τους άλλους γίνεται ένας ελεύθερος χώρος, όπου νοιάζεσαι για τον εαυτό σου και τις δικές σου δεσμεύσεις. Όταν αποδεσμεύεσαι, δεσμεύεσαι πραγματικά. Αποδέχεσαι τις δικές σου αλήθειες και συνειδητοποιείς ότι, με διάφορους τρόπους, αναζητούσες τιμωρία επειδή πίστευες πως έφταιγες. Το υποσυνείδητό σου σε οδηγούσε εκεί που χρειαζόσουν, ώστε να έρθεις σε επαφή με την αλήθεια σου.

Έπρεπε να δεις ότι υποτιμούσες τον εαυτό σου, ότι απουσίαζες από σένα, ότι δεν αναλάμβανες την ευθύνη σου και δεν έβαζες τον εαυτό σου σε προτεραιότητα. Η ψυχή μπορεί να γνωρίσει τον εαυτό της μόνο μέσα από την επαφή με μια άλλη ψυχή. Κάποιος που σε έκανε να νιώσεις έτσι σε έφερνε σε επαφή με την εικόνα που είχες για τον εαυτό σου και με μια αλήθεια που έπρεπε να δεις. Χρειαζόσουν αυτή την εικόνα, πιστεύοντας πως αν τη διατηρούσες, το παιδικό σου όνειρο, ότι θα ερχόταν βοήθεια από κάπου αλλού, θα γινόταν πραγματικότητα. Όταν αφήνεις αυτή την αυταπάτη, απελευθερώνεσαι.

Αποχαιρετάς μέρη του εαυτού σου που σου έκαναν παρέα, ακόμα κι αν σε εμπόδιζαν να βρεις τις αλήθειες σου. Είναι σημαντικό να τα αποχωριστείς με ευγνωμοσύνη, καθώς ακόμα και ο πόνος είχε την αξία του. Σε βοήθησε να εκτιμήσεις ό,τι πραγματικά επιθυμείς στη ζωή σου. Ο πόνος σε άνοιξε σε υγιείς και δημιουργικές πλευρές του εαυτού σου, που είναι δεκτικές στη ζωή και στη χαρά.

Στο ταξίδι αυτογνωσίας σου, αναγνωρίζεις τι πραγματικά επιθυμείς. Δεν αναζητάς ασφάλεια στο παρελθόν, αλλά νιώθεις ασφάλεια σε αυτό που είσαι σήμερα, στις αξίες σου και στις επιθυμίες που σε οδηγούν στην αλήθεια σου, με υγεία, καλοσύνη, ειλικρίνεια και πίστη.

Αγγελική Μπολουδάκη