Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει στην ώρα του και θα είναι ευλογημένο

Δύο Γυναίκες: Μητέρα και Κόρη

Δύο γυναίκες, μητέρα και κόρη. Η αγάπη τους είναι βαθιά, αν και συχνά χάνεται μέσα στις διαφωνίες και τις διαφορετικές τους προοπτικές. Η σχέση τους είναι γεμάτη πάθος, προσμονή και την αέναη προσπάθεια να κατανοήσει η μία την άλλη.

Η συζήτηση ξεκινάει με μια διαφωνία:

• «Ό,τι κι αν κάνεις, σε περιορίζεις», λέει η μητέρα με έναν τόνο που κρύβει ανησυχία αλλά και μια δόση πίκρας.

• «Ό,τι κι αν κάνω, το επικρίνεις», απαντά η κόρη, ορθώνοντας μια ασπίδα προστασίας απέναντι σε αυτό που θεωρεί άδικη κριτική.

Η μητέρα κοιτάζει την κόρη της. Βλέπει τον εαυτό της στη νεότητά της. Τις ίδιες φιλοδοξίες, τον ίδιο ενθουσιασμό, την ίδια ανάγκη να ζήσει τη ζωή με τους δικούς της όρους. Θυμάται, όμως, και τους συμβιβασμούς που αναγκάστηκε να κάνει.

• «Δεν είσαι ποτέ ευχαριστημένη», συνεχίζει η κόρη. «Με ό,τι κι αν κάνω, όπως και με ό,τι δεν κάνω.»

• «Κρίνω μόνο ό,τι δεν είναι αντάξιό σου», αποκρίνεται η μητέρα.

Η κόρη κατεβάζει το βλέμμα. Σκέφτεται για λίγο και ρωτά με ένταση:

• «Και με ποιο κριτήριο αποφασίζεις εσύ τι είναι σημαντικό για μένα;»

Η μητέρα αναστενάζει. Η φωνή της μαλακώνει καθώς η μνήμη την ταξιδεύει πίσω.

• «Στην ηλικία σου αναγκάστηκα να επιλέξω λύσεις που δεν ήταν αυτό που ήθελα πραγματικά. Είχα άλλα όνειρα για μένα, αλλά συμβιβάστηκα. Το μόνο που είχε και έχει αξία για μένα είσαι εσύ. Είσαι το πιο σημαντικό που έκανα στη ζωή μου.»

Η κόρη την κοιτάζει κατάματα. Τα μάτια της λάμπουν από δάκρυα, αλλά και από αποφασιστικότητα.

• «Μα, αν, όπως λες, ο συμβιβασμός σου είχε αξία, τότε γιατί μετανιώνεις; Γιατί θυμώνεις μαζί σου και μαζί μου; Θέλω να υλοποιήσω τα όνειρά μου, να πάρω τα δικά μου μαθήματα. Να κάνω αυτό που έκανες κι εσύ. Αυτό φοβάσαι; Μη ζήσω τη δική σου πορεία; Μια πορεία που όμως κρίνεις λάθος; Θέλω κι εγώ να δημιουργήσω κάτι που να έχει αξία για μένα. Κάτι που θα είναι σημαντικό, όπως ήμουν εγώ για σένα.»

Η μητέρα την κοιτάζει. Τα λόγια της κόρης φτάνουν στην καρδιά της. Για πρώτη φορά, βλέπει την αλήθεια τους.

• «Αυτό που σε περιορίζει δεν είναι αυτό που έζησες, ούτε αυτό που δεν έζησες», συνεχίζει η κόρη με πάθος. «Ζητάς απεγνωσμένα μια απάντηση σε αυτό που νομίζεις ότι έπρεπε να κάνεις και δεν έκανες. Η δικαίωση, όμως, έρχεται από αυτά που έκανες. Από ό,τι δημιούργησες και έχεις, από την αγάπη που ένιωσες για μένα. Όλη η ζωή σου ήταν μια απόφαση αγάπης.»

Η μητέρα σιωπά. Οι λέξεις της κόρης αντηχούν μέσα της σαν αποκάλυψη.

• «Σήμερα πήρα μια απόφαση», συνεχίζει η κόρη. «Ξέρω ότι δεν θα σου αρέσει, αλλά την πήρα. Κοίταξα ψηλά στον ουρανό, όπως έκανα πάντα, ψάχνοντας μια απάντηση. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ζήτησα κάτι. Κοίταξα με ευγνωμοσύνη. Ένιωσα για πρώτη φορά ότι ήμουν ένα με το σύμπαν. Και τότε κατάλαβα… αυτό το συναίσθημα το είχα νιώσει όταν με αγκάλιαζες σαν παιδί. Όταν με έκλεινες στην αγκαλιά σου, ένιωθα ότι είχα θέση στον κόσμο, ότι ήμουν σημαντική.»

Η μητέρα δακρύζει. Αγγίζει το χέρι της κόρης της.

• «Νομίζεις ότι περιορίζομαι, όπως νομίζεις ότι περιορίστηκες κι εσύ. Αλλά ξέρεις τι έμαθα; Ότι αυτός ο περιορισμός ήταν σωτήριος για μένα. Με κράτησε δεμένη με ό,τι αγαπούσα, με ό,τι άξιζε να αγαπώ. Ήταν πανί και άγκυρα, κάθε φορά που χρειαζόμουν το ένα από τα δύο.»

Η κόρη χαμογελά. Ένας αέρας ανακούφισης περνάει από τα μάτια της.

• «Έχω το δικαίωμα να κάνω σωστά και λάθη», λέει με σταθερή φωνή. «Να μάθω από αυτά. Να αποδεχτώ αυτό που μου δίνεται και να συνδεθώ με αυτό. Χωρίς εσένα δεν θα υπήρχα. Χωρίς εμένα ίσως δεν υπήρχες κι εσύ. Χάρη στην αγάπη σου έμαθα ότι όλα έχουν αξία, την αξία που τους δίνουμε εμείς.»

Η μητέρα την αγκαλιάζει. Η καρδιά της είναι γεμάτη.

• «Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει στην ώρα του», ψιθυρίζει. «Και θα είναι ευλογημένο, όπως ευλογήθηκα κι εγώ με εσένα στη ζωή μου.»

Και οι δύο γυναίκες, μητέρα και κόρη, στέκονται αγκαλιασμένες. Η αγάπη τους έχει γίνει η γέφυρα που τις ενώνει. Σε αυτή τη σιωπηλή στιγμή, νιώθουν και οι δύο ότι όλα είναι στη θέση τους.

Αγγελική Μπολουδάκη