Δέσμευση και αυτογνωσία

Φοβάστε. Και είναι ανθρώπινο. Η δέσμευση τρομάζει, γιατί μας φέρνει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας, με τις ευθύνες μας, με τα κομμάτια εκείνα που ίσως ακόμα δεν έχουμε συμφιλιωθεί. Αλλά ταυτόχρονα, η δέσμευση είναι και επιθυμία. Είναι ανάγκη να μοιραστούμε, να δώσουμε και να δεχτούμε. Είναι το μονοπάτι μέσα από το οποίο όχι μόνο ερχόμαστε πιο κοντά στους άλλους, αλλά και στον εαυτό μας.

Κάθε φορά που ξεπερνάτε τους φόβους σας, κάνετε ένα βήμα προς την ελευθερία σας. Κάθε άνοιγμα, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, είναι μια πράξη θάρρους. Είναι μια απόφαση να αφήσετε πίσω τις άμυνές σας και να δείτε την αλήθεια σας: ποιοι είστε, τι επιθυμείτε, τι αναζητάτε στους άλλους. Όμως αυτή η αναζήτηση μπορεί να μπερδευτεί. Στις σχέσεις, συχνά αναζητάμε άθελά μας έναν γονιό, κάποιον που να μας δώσει όσα μας έλειψαν, όσα ονειρευτήκαμε όταν ήμασταν παιδιά. Δεν ψάχνουμε τον άλλον άνθρωπο, αλλά την προβολή αυτής της ανάγκης.

Όταν όμως λύνεται αυτός ο κόμπος, όταν αποδεχτείτε ότι ο εαυτός σας είναι πλέον ώριμος και αυτάρκης, τότε οι σχέσεις αλλάζουν. Δεν ζητάτε πλέον από τον άλλο να γίνει αυτό που δεν είχατε. Αντίθετα, αναζητάτε έναν συνοδοιπόρο – κάποιον που μοιράζεται τις ίδιες αξίες, τις ίδιες αλήθειες για τη δέσμευση και τη σύνδεση. Κάποιον που θέλει να δημιουργήσει μια κοινή πραγματικότητα μαζί σας, βασισμένη στην ισότητα, στον σεβασμό και στην αμοιβαία φροντίδα.

Η παιδική ηλικία, με τα απωθημένα και τις ανεκπλήρωτες ανάγκες της, μπορεί να παρασύρει σε σχέσεις που δεν είναι δίκαιες. Μπορεί να οδηγήσει σε μια συνεχή προσπάθεια να γεμίσετε κενά με ανθρώπους που δεν είναι εκεί γι’ αυτό. Αυτή η διεργασία, όμως, είναι κάτι που μπορείτε να δουλέψετε – μέσα από την αυτογνωσία, τη θεραπεία, τη σύνδεση με τον εαυτό σας. Ο στόχος δεν είναι να χρησιμοποιείτε τον άλλο ως μέσο για να καλύψετε τα κενά σας. Είναι να δείτε τον άλλο ως ισότιμο σύντροφο, ως κάποιον που θέλετε να μοιραστείτε στιγμές, συναισθήματα και σκέψεις που θα θρέψουν και τους δυο σας.

Η ωριμότητα που αναζητάτε έρχεται όταν αποδέχεστε ότι δεν είστε πια το μικρό παιδί που περιμένει από κάποιον άλλο να αναλάβει την ευθύνη. Όταν τολμάτε να είστε αυτόνομοι, να νοιάζεστε για τον εαυτό σας, να αναλαμβάνετε τις συνέπειες των επιλογών σας. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν χρειάζεστε τους άλλους· σημαίνει ότι τους χρειάζεστε για να μοιραστείτε τη ζωή σας, όχι για να τους φορτώσετε την ευθύνη για αυτήν.

Είναι ανακουφιστικό να ξέρετε ότι ο έλεγχος είναι στα χέρια σας. Όχι για να ελέγξετε τους άλλους ή τις καταστάσεις, αλλά για να ζήσετε σε αρμονία με την αλήθεια σας. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν επειδή το θέλουμε, αλλά επειδή το θέλουν οι ίδιοι. Εσείς μπορείτε να αλλάξετε τη δική σας στάση, να εστιάσετε σε αυτό που σας ταιριάζει και να είστε σε επαφή με την αξία σας, τη σύνδεση που νιώθετε με εσάς τους ίδιους και τους γύρω σας.

Η συνέπεια και η σταθερότητα στις σχέσεις σας είναι μια μεγάλη πηγή ευγνωμοσύνης. Οι άνθρωποι που επιλέγετε και που σας επιλέγουν μοιράζονται μαζί σας στιγμές ουσίας, γεμάτες συναισθήματα και σκέψεις που σας ολοκληρώνουν. Η ζωή σας είναι ένα ταξίδι με στροφές και ανηφόρες, αλλά μέσα από την προσπάθεια και τη συνέπεια, κατακτάτε τη χαρά και την αυτονομία.

Αυτό που σας μένει είναι να χαλαρώσετε. Να αφήσετε τις άμυνες, να εμπιστευτείτε, να είστε ευάλωτοι χωρίς φόβο. Οι συγκρούσεις μέσα σας δεν είναι εμπόδιο – είναι ευκαιρία για γαλήνη. Όταν συμφιλιωθείτε με αυτό που είστε και με αυτά που πραγματικά θέλετε, τότε θα δείτε την ομορφιά και τη δύναμη του να ζείτε τη ζωή σας με πληρότητα και αυθεντικότητα.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας