Όταν μια αγκαλιά θυμίζει όσες δεν έγιναν

Υπάρχουν φορές που, αντί να νιώσεις ανακούφιση όταν κάποιος σου φέρεται με σεβασμό, τρυφερότητα ή αγάπη, νιώθεις αμηχανία, λύπη ή ακόμη και έντονη απόσυρση. Μπορεί να σκέφτεσαι: «Μα γιατί; Δεν θα έπρεπε να χαίρομαι;» Κι όμως, μέσα σου κάτι δυσκολεύεται. Κάτι βαθύ, παλιό, και συχνά πονεμένο.

Όταν έχεις πληγωθεί από ανθρώπους που θα έπρεπε να σε φροντίζουν, τότε το καλό γίνεται… ξένο. Μοιάζει με κάτι που δεν ξέρεις πώς να το κρατήσεις. Που δεν μπορείς εύκολα να εμπιστευτείς.

Αντί να σε ηρεμεί, σε αναστατώνει. Γιατί σου θυμίζει, χωρίς λόγια, όλα εκείνα που κάποτε σου έλειψαν. Εκείνες τις αγκαλιές που δεν πήρες. Τον σεβασμό που δεν ένιωσες. Την αγάπη που δεν κράτησε. Κι αυτό πονάει. To ενδιαφέρον του άλλου  γίνεται καθρέφτης: και μέσα του βλέπεις τις δικές σου παλιές πληγές, εκείνες που προσπάθησες να κρύψεις για να μπορέσεις να συνεχίσεις.

Όταν νοιάζονται πραγματικά για σένα, κάτι μέσα σου θρηνεί. Για τις φορές που σου μίλησαν με περιφρόνηση. Όταν σε κοιτούν με φροντίδα, θυμάσαι όλα εκείνα τα βλέμματα που σε προσπέρασαν ή σε έκαναν να νιώσεις μικρός/ή και ανεπαρκής. Όταν σε σέβονται,  αναδύονται οι πληγές από όσους σου έμαθαν να αμφισβητεις την αξία σου.

Και νιώθεις ένα βάρος, όχι γιατί εσύ κάνεις κάτι λάθος, αλλά γιατί το σώμα και η ψυχή σου σού ψιθυρίζουν: «Πού ήταν αυτή η αγκαλιά όταν την είχα ανάγκη;»

Τότε, είναι φυσικό να θες να φύγεις. Να προστατευτείς. Να απομακρυνθείς πριν δεθείς — ή να καταστρέψεις τη σχέση πριν σε πληγώσει. Μπορεί να πεις στον εαυτό σου:
«Δεν το αξίζω αυτό.»
«Δεν μπορεί να είναι αληθινό.»
«Θα τελειώσει όπως όλα.»
Και κάπως έτσι, γίνεσαι εσύ αυτός που βάζει τέλος. Όχι γιατί δε νοιάζεσαι — αλλά γιατί φοβάσαι.

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάτι πάει στραβά με εσένα. Αντίθετα: σημαίνει ότι μέσα σου υπάρχουν πληγές που ζητούν προσοχή, τρυφερότητα, φροντίδα. Πληγές που δεν θεραπεύονται όταν κάποιος σου φέρεται καλά μόνο. Χρειάζονται χρόνο. Επαφή. Κατανόηση. Όταν αναγνωρίζεις πως είναι φυσιολογικό να μην αντέχεις αρχικα αυτό που σου ξυπνά ο άλλος, σε συμφιλιώνεις με το είναι σου. Είναι σαν να σε κρατούν απαλά από το χέρι και να σε οδηγούν πίσω σε όλα εκείνα που σε πλήγωσαν.

Δεν είσαι παράξενος. Είσαι άνθρωπος. Και όπως όλοι οι άνθρωποι, κουβαλάς μέσα σου όσα έζησες. Κάποια ήταν όμορφα. Κάποια, όχι. Κι αυτά που πόνεσαν δεν χάνονται — απλώς σιωπούν, μέχρι κάτι ή κάποιος να τα αγγίξει ξανά. Και τότε ξυπνούν.

Δεν θέλεις να φύγεις από τον άλλον άνθρωπο. Φεύγεις  από εκείνη την εσωτερική σύγκρουση που ξυπνά όταν σου προσφέρεται ό,τι άλλοτε θεωρούσες αδιανόητο. Μάχεσαι τον φόβο  πως η αγάπη είναι επικίνδυνη, πως το καλό δεν κρατάει, πως πάντα θα ακολουθεί τιμωρία.

Αυτό που μπορεί να βοηθήσει είναι να μη φύγεις αμέσως. Να μη βιαστείς να απορρίψεις αυτό που σε πλησιάζει με ειλικρίνεια. Να πεις σιγά-σιγά στον εαυτό σου:
«Φοβάμαι — αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κινδυνεύω.»
«Αυτή τη φορά ίσως είναι αλλιώς.»

Δεν χρειάζεται να τρέξεις. Δεν χρειάζεται να καταστρέψεις αυτό που πάει να ανθίσει. Δεν είναι όλοι εδώ για να σε πληγώσουν. Κάποιοι είναι εδώ για να μείνουν, αν τους το επιτρέψεις.

Όταν σε αγαπούν, και νιώσεις τον κόμπο στον λαιμό σου, μην τον πολεμήσεις. Είναι το σώμα σου που θυμάται. Μείνε. Αναπνεύσε. Σιγά σιγά, ο πόνος θα γίνει χώρος. Και μέσα σ’ αυτόν τον χώρο, μπορεί να ανθίσει κάτι νέο.

Η επούλωση  μπορεί να αρχίσει τη στιγμή που αντέχεις να μείνεις λίγο ακόμα. Να αντέξεις την αυθεντική σύνδεση χωρίς να την πολεμήσεις. Να πεις «ναι» στον άνθρωπο που σου τη δείχνει — και κυρίως, να πεις «ναι» σε εκείνον τον εαυτό σου που άξιζε αυτή την αγάπη από την αρχή.

Και την αξίζει ακόμη.

Αγγελική Μπολουδάκη