Η σχέση θέλει παρουσία, όχι φαντασίωση

Να είστε δίπλα στα παιδιά σας. Όχι απλώς να υπάρχετε — να είστε.

Με ουσιαστικό, υπεύθυνο τρόπο. Όχι παρόντες “στα λόγια”, αλλά στην πράξη. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από αψεγάδιαστους γονείς, αλλά από  ανθρώπους που δείχνουν σταθερότητα, που κρατούν τον λόγο τους, που δεν φεύγουν συναισθηματικά όταν τα πράγματα δυσκολεύουν.

Μην υποτιμάτε τη δύναμη της συνέπειας. Είναι αυτή που τους μαθαίνει ότι η αγάπη δεν είναι υπόσχεση, αλλά παρουσία. Ότι το “είμαι εδώ” δεν είναι απλώς φράση, αλλά στάση ζωής. Ότι η αγκαλιά έχει νόημα όταν προσφέρεται και στις δύσκολες στιγμές, όχι μόνο στις χαρές.

Όταν τα λόγια σας είναι σε αρμονία με τις πράξεις σας, το παιδί μαθαίνει να εμπιστεύεται. Πρώτα εσάς, μετά τον κόσμο — και τελικά, τον ίδιο του τον εαυτό.

Αν όμως η παρουσία σας είναι σποραδική, ασταθής ή γεμάτη αντιφάσεις, το παιδί μαθαίνει να ζει με ανασφάλεια. Να αμφισβητεί τη δική του αξία. Να νιώθει ότι πρέπει να γίνει “λίγοτερο” για να μην σας χάσει. Μαθαίνει να φοβάται την οικειότητα, γιατί δεν ξέρει αν θα διαρκέσει.

Και τότε, γίνεται ενήλικας που αγαπά χωρίς να παίρνει, που δίνει χωρίς να τον βλέπουν. Που όταν ο άλλος φεύγει, ρίχνει το φταίξιμο στον εαυτό του. Που πιστεύει πως η αγάπη αντέχει ακόμα κι όταν ο άλλος δεν είναι εκεί. Που ζει σχέσεις με ελπίδα, όχι με αμοιβαιότητα. Που φαντάζεται αντί να συνδέεται.

Είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι. Ίσως υπήρξατε κι εσείς ένας από αυτούς.

Γι’ αυτό σας το λέω όσο πιο καθαρά μπορώ:
Σχέση χωρίς δέσμευση, χωρίς συναισθηματική παρουσία, δεν είναι σχέση. Είναι μια μορφή απόστασης ντυμένη με ψευδαίσθηση. Και η ψευδαίσθηση, όσο κι αν παρηγορεί, δεν θρέφει την ψυχή.

Η σύνδεση θέλει αλήθεια, διάθεση να μείνεις, κόπο να ακούσεις, ευθύνη να αντέξεις και σεβασμό να μη χαθείς μέσα στον άλλον.

Και τα παιδιά, για να μάθουν όλα αυτά, χρειάζονται εσάς. Όχι μόνο όταν έχουν ανάγκη — κάθε μέρα. Χρειάζονται να σας βλέπουν εκεί, με όλη σας την ατέλεια, αλλά και με όλη σας την συναισθηματική διαθεσιμότητα.

Γιατί έτσι μαθαίνουν ότι η αγάπη φαίνεται στη συνέπεια, στη σταθερότητα, στην παρουσία.
Σ’ ένα “μαζί” που δεν λέγεται μόνο, αλλά νιώθεται.

Και το πιο δυνατό μήνυμα που μπορείτε να τους δώσετε είναι αυτό:
“Είμαι εδώ για σένα. Και το εννοώ.”

Ο λόγος που τα γράφω αυτά είναι:

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι, ακόμα κι αν λείπει ο άλλος, εκείνοι έχουν την υποχρέωση να είναι παρόντες.
Είναι πολλοί εκείνοι που νομίζουν πως, ακόμα κι αν δεν υπάρχει συνέπεια, μπορούν να καταφεύγουν στη φαντασίωση και να δικαιολογούν, γιατί η ελπίδα πονάει λιγότερο από την απουσία.
Είναι πολλοί εκείνοι που, όταν τολμούν να μιλήσουν για τις ανάγκες τους και ο άλλος εξαφανίζεται, κατηγορούν τον εαυτό τους. Πιστεύουν πως το πρόβλημα είναι ότι “θέλησαν πολλά”, όχι ότι δεν τους δόθηκε ούτε το ελάχιστο.
Είναι πολλοί εκείνοι που, όταν τους λες ότι σχέση χωρίς δέσμευση και σύνδεση δεν υφίσταται, σε κοιτούν σαν να τους λες κάτι παράξενο — γιατί ποτέ δεν έμαθαν τι σημαίνει να είναι κάποιος πραγματικά μαζί τους.

Και είναι πολλοί —ίσως περισσότεροι απ’ όσους νομίζουμε— εκείνοι που, όταν συνειδητοποιούν την αλήθεια, δεν την αντέχουν. Κι έτσι, κάνουν το μόνο που έμαθαν: την αποκρύπτουν από τον εαυτό τους, κουκουλώνοντάς την με εξηγήσεις, δικαιολογίες και σενάρια που απαλύνουν το τραύμα.
Παραμένουν σε συνθήκες που είναι ψέμα, όχι γιατί δεν καταλαβαίνουν, αλλά γιατί δεν ξέρουν ακόμα πώς να σταθούν απέναντι στο “τίποτα” χωρίς να νιώσουν ότι καταρρέουν.

Και είναι άδικο για εκείνους.
Άδικο να πιστεύουν πως πρέπει να δίνουν χωρίς ανταπόκριση, να αγαπούν χωρίς ανταπόδοση, να εξηγούν τον πόνο τους μέσα από ελλιπείς ιστορίες που μοιάζουν με αγάπη αλλά δεν είναι.

Μην ξεχνάτε:

Η αγάπη είναι ευθύνη. Δεν είναι μόνο συναίσθημα, ούτε υπόσχεση.
Είναι στάση, συνέπεια, παρουσία.
Και πάνω απ’ όλα, είναι ο τρόπος που επιλέγουμε να είμαστε δίπλα στον άλλον — σταθερά, αληθινά, με ολόκληρο τον εαυτό μας.

Δώστε στα παιδιά σας αυτό το μάθημα με τον τρόπο που τα ζείτε. Για να μάθουν να αγαπούν χωρίς να χάνουν τον εαυτό τους. Για να ξέρουν ότι αξίζουν μια αγάπη που μένει, όχι μια αγάπη που πρέπει να την εξηγούν για να την αντέξουν.

Αγγελική Μπολουδάκη