Ελεύθεροι είμαστε όταν μπορούμε να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις συμπεριφορές μας. Όταν σεβόμαστε τις συνήθειές μας, τους προσωπικούς μας κανόνες, τις αξίες μας. Η πραγματική ελευθερία δεν προκύπτει από το να κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς συνέπειες, αλλά από τη συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων μας όπως και την αναγνώριση των ορίων μας.
Όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη των επιλογών μας και δεχόμαστε τις συνέπειες, μπορούμε να αποφασίσουμε τι θέλουμε και να το κάνουμε.
Ο εξαρτημένος άνθρωπος ακολουθεί τους κανόνες των άλλων χωρίς να σκέπτεται αν ταιριάζουν σε εκείνον. Ο ελεύθερος άνθρωπος σέβεται τις δικές του αξίες, σέβεται τις αξίες των άλλων, σέβεται τον νόμο όπου επιλέγει να ζήσει, επιλέγει τις επιθυμίες του και τις υλοποιεί.
Μέσα μας, όμως, υπάρχει ένα μικρό παιδί που επιστρέφει στην ηλικία που πληγώθηκε περισσότερο και υποσυνείδητα ζητά την ικανοποίηση της ανάγκης που δεν εκπληρώθηκε τότε. Για εκείνο, ελευθερία είναι η ευκαιριακή ικανοποίηση, η αναζήτηση της πρόσκαιρης ηδονής, όπως και η αγωνιώδης ανάγκη για απόδειξη ότι αξίζει, από τις απαιτήσεις που εκφράζει στους άλλους για επιβεβαίωση. Πως να πιστέψει αυτό το παιδί ότι αξίζει για αυτό που είναι ως ακέραιος εαυτός;
Ελεύθεροι νιώθουμε όταν θεραπεύουμε το εσωτερικό μας παιδί και διαφοροποιούμε τις ανάγκες μας από τις επιθυμίες για πληρότητα, ακεραιότητα. Νιώθοντας ελεύθεροι, κάθε μας πράξη υποστηρίζει τις προσωπικές μας αξίες. Νιώθοντας εξαρτημένοι, η αγωνία μας είναι να απολαύσουμε, να ικανοποιηθούμε προσωρινά, χωρίς να εξετάζουμε τις συνέπειες που θα έχουν οι πράξεις μας στον εαυτό μας και στους άλλους.
Ελεύθεροι νιώθουμε όταν σεβόμαστε τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητά μας και τα υποστηρίζουμε με τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις πράξεις μας. Αν είσαι συντροφικός άνθρωπος, λειτουργεί συντροφικά, επιλέγεις συντροφικούς ανθρώπους. Αν ένα από τα χαρακτηριστικά σου είναι η δημιουργικότητα, οι πράξεις σου εναρμονίζονται με την ανάπτυξη της δημιουργικότητάς σου. Αν μια από τις αξίες σου είναι η ισοτιμία, δίνεις και δίνεσαι, αξιολογείς την ικανότητα του άλλου να δίνεται και να λειτουργεί ισότιμα στη σχέση σας.
Ελεύθεροι νιώθουμε όταν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας. Κάθε φορά που μας αποδεχόμαστε και δεν μας τιμωρούμε, αλλάζουμε στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, την πιο αυθεντική και δίκαια.
Ελεύθεροι νιώθουμε όταν συνειδητοποιούμε ότι οι εμπειρίες μας δεν μας προσδιορίζουν οριστικά και αμετάκλητα. Κάθε βίωμα μας, όταν εκτιμάμε τον εαυτό μας στην αναπόλησή του, είναι ένα φως που μας δείχνει το δρόμο που θέλουμε να πάμε.
Ελεύθεροι νιώθουμε όταν κατανοούμε κάθε συναίσθημά μας και το περιβάλλουμε με τη φροντίδα που του αναλογεί. Οταν το αγκαλιάζουμε, ο θυμός δεν γίνεται επιθετικότητα αλλά όρια, η ζήλεια δεν γίνεται φθόνος αλλά ευγνωμοσύνη, η πικρία γίνεται συγχώρεση.
Νιώθουμε ελεύθεροι όταν συνειδητοποιούμε ότι η ελευθερία μας σταματά εκεί που αρχίζει του άλλου, του άλλου εκεί που αρχίζει η δική μας. Τα όρια, η αυτεπίγνωση, μας βοηθά να επιλέγουμε τις πράξεις μας, τις πράξεις που θα ανεχτούμε.
Νιώθουμε ελεύθεροι όταν επιλέγουμε ό,τι μας αξίζει και παρατηρούμε που ταιριάζουμε. Δεν προσπαθούμε να χωρέσουμε, ούτε αφομοιωνόμαστε προκειμένου να ανήκουμε. Ο άλλος άνθρωπος έχει το δικαίωμα να έχει τις δικές του επιθυμίες, κανόνες, συνήθειες και μπορούμε μοναχά να παρατηρούμε την αρμονία, να επιλέγουμε χωρίς να κρίνουμε, να χαράζουμε μια κοινή πορεία όπου ανάγκες και επιθυμίες ζυμώνονται μαζί. Η ελευθερία έχει ευθύνη, έχει απώλειες, για να έχει προτεραιότητες. Αλλιώς μοιάζουμε με τα μικρά παιδιά που θέλουν όλα τα παιγνίδια δικά τους. Παραμένουμε παιδιά που γαντζώνονται στη θέση του παιδιού για να ξαναβρούμε το παιδί που ήμαστε κάποτε, προκειμένου να ξαναζήσουμε μια συνθήκη που όμως χρειάζεται να αποχωριστούμε, για να προχωρήσουμε σε πιο ώριμους τρόπους σχέσεων, δεσμεύσεων, συνδέσεων.
Νιώθουμε ελεύθεροι όταν λειτουργούμε σε σύνδεση με το είναι μας, όταν κάθε πτυχή της προσωπικότητάς μας αναπτύσσεται σε ό,τι κάνουμε.
Νιώθουμε ελεύθεροι όταν αναγνωρίζουμε ό,τι όμορφο έχουμε μέσα μας και γύρω μας και το εκτιμάμε. Ωραίο είναι ό,τι είναι στην ώρα του που ωριμάζουμε μαζί του.
Νιώθουμε ελεύθεροι όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε μέσα μας ένα δημιουργικό παιδί που μπορούμε να το βοηθήσουμε να υλοποιήσει τα σχέδια του με τη σοβαρότητα που παίζει ένα παιδί. Όταν παραμένουμε δεσμευμένοι μαζί μας και δεν μας εγκαταλείπουμε ποτέ. Για να αποκτήσει βαρύτητα και στερεότητα η ύπαρξή μας χρειάζεται ρίζες. Χρειάζεται από μας σεβασμό, εκτίμηση, δέσμευση. Μόνο τότε μπορούμε να αισθανθούμε ανάλαφροι. Μόνο τότε το αίσθημα ελευθερίας δεν θα έχει βάρος αλλά η κάθε ευθύνη θα εδραιώνει το αίσθημα αξίας μας σε κάθε πράξη μας, όπου η σύνδεση μαζί μας και με τους άλλους θα δημιουργεί έναν κόσμο που τον χωράμε και μας χωράει.
Αγγελική Μπολουδάκη
