Νιώθοντας μόνοι και απροστάτευτοι, αισθανόμαστε άγχος. Ανακουφιζόμαστε όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι και έτσι συνδεόμαστε

Πρέπει να πάψουμε να νιώθουμε ενοχές και ν΄αρχίσουμε να νιώθουμε ως ενήλικες, υπεύθυνοι για ό,τι κάνουμε.

Για χάρη της υγείας και της ανάπτυξής μας, είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε πως εμείς δεν έχουμε καμία υποχρέωση να ανταποκριθούμε άμεσα στις απαιτήσεις κανενός, κι ούτε έχουμε το δικαίωμα να ελπίζουμε πως ο άλλος άνθρωπος θα ικανοποιήσει τις δικές μας προσδοκίες.

“Εγώ είμαι εγώ και εσύ είσαι εσύ. Εγώ δεν ήρθα σε αυτόν τον κόσμο για να ικανοποιήσω τις προσδοκίες σου και εσύ δεν ήρθες στον κόσμο για να ικανοποιήσεις τις δικές μου, γιατί εσύ είσαι εσύ και εγώ είμαι εγώ.”

Ο καθένας μας χρειάζεται να αρχίσει να διερευνά τις δικές του προσδοκίες και τους δικούς του περιορισμούς -είτε του αρέσουν τα ευρήματα του είτε όχι.

Προτιμάμε να πιστεύουμε ότι έχουμε τη δύναμη να κάνουμε τον άλλον άνθρωπο να νιώθει καλά ή άσχημα, και μας ηρεμεί η σκέψη ότι μπορούμε να υποχρεώσουμε κάποιον να μας αγαπάει, ή να χειραγωγήσουμε τις ενοχές του, ή να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες του.

Αυτό μοιάζει να ανακουφίζει το άγχος μας όταν νιώθουμε πως είμαστε μόνοι και απροστάτευτοι, όμως στην πραγματικότητα τα άγχη ανακουφίζονται όταν συνειδητοποιούμε πως δεν είμαστε παντοδύναμοι. Κι αν τρέμουμε την ανικανότητά μας, μπορεί να φταίει αυτή η χαζή απαίτηση που έχουμε απ’ τον εαυτό μας να μην κάνουμε ποτέ λάθος.

Χόρχε Μπουκάι, Από την αυτοεκτίμηση στον εγωισμό, opera