Μεγαλώνοντας στη σκιά της διάθεσης του άλλου

Για σένα που μεγάλωσες με την αγάπη που πονούσε

Δεν ήταν πάντα κακό. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσες αγαπημένος/η. Που σε κοίταξαν με φως στα μάτια, που σε αγκάλιασαν με θέρμη, που νόμισες ότι αυτό είναι η ασφάλεια. Αλλά μετά, ξαφνικά, κάτι άλλαζε. Κι εσύ δεν ήξερες γιατί. Δεν είχες κάνει κάτι λάθος — τουλάχιστον όχι κάτι που να καταλαβαίνεις.

Μια μέρα ήσουν το κέντρο του κόσμου τους. Την επόμενη, ένιωθες βάρος. Αποκλεισμένος/η. Υπεύθυνος για κάτι που δεν μπορούσες να ονομάσεις.

Κι έτσι έμαθες να προσέχεις. Να παρατηρείς τις σκιές στο πρόσωπό τους, τη χροιά στη φωνή τους, τις μικρές κινήσεις που πρόδιδαν αλλαγή. Έμαθες να προσαρμόζεσαι πριν σου ζητηθεί. Να σωπαίνεις πριν σου θυμώσουν. Να εξαφανίζεσαι χωρίς να σε διώξουν.

Η ανεξαρτησία σου δεν χωρούσε. Η ανάγκη σου, μερικές φορές, τρόμαζε. Η αγάπη σου ίσως πίεζε. Η παρουσία σου χρειαζόταν να ταιριάζει. Και για να ταιριάζει, μάθαινες να μικραίνεις.

Όχι, δεν ήταν απλώς μια δύσκολη παιδική ηλικία. Ήταν μια εκπαίδευση στη σιωπή, στην υπευθυνότητα για συναισθήματα που δεν σου ανήκαν, στην επιβίωση με όρους άλλων. Έγινες ο ρυθμιστής, ο φρουρός της ισορροπίας. Δεν ήξερες τότε ότι πλήρωνες αυτό το ρόλο με τον εαυτό σου.

Δεν σου εξηγήθηκε ποτέ ότι δεν ήταν δική σου δουλειά να καθησυχάζεις τον ενήλικο. Ότι δεν ήταν δική σου ευθύνη να γεμίσεις τα κενά του. Ότι δεν ήσουν φτιαγμένος για να κουβαλάς ό,τι εκείνος δεν άντεχε να κοιτάξει.

Και τώρα; Τώρα ίσως δυσκολεύεσαι να ζητάς. Ίσως νιώθεις ενοχή όταν είσαι κοντά σε κάποιον. Ίσως φοβάσαι να φανείς «πολύ». Ίσως δεν ξέρεις αν αξίζεις κάτι που να διαρκεί.

Αλλά δεν φταις εσύ. Ποτέ δεν έφταιγες.

Αυτός ο εσωτερικός σου κόσμος — ο προσεκτικός, ο αθόρυβος, ο πάντα έτοιμος να διαβάσει τι συνέβαινε στο χώρο — δεν είναι αδυναμία. Είναι το αποτύπωμα της αγάπης που είχε όρους. Που άλλαζε πρόσωπο. Που δεν ήξερες πότε θα σε κρατήσει και πότε θα σε αφήσει.

Είναι εντάξει να κουράστηκες από αυτό.

Είναι εντάξει να θέλεις να εκφράσεις τα συναισθήματά σου.

Είναι εντάξει να μην θέλεις πια να εξαφανίζεσαι για να χωράς.

Ο εαυτός σου — ο αληθινός, όχι ο προσαρμοσμένος — δεν είναι επικίνδυνος. Δεν είναι υπερβολικός. Δεν είναι βάρος.

Είναι απλώς ένας άνθρωπος που αξίζει να υπάρχει, ακόμα κι όταν δεν προσφέρει τίποτα σε κανέναν. Ακόμα κι όταν δεν γίνεται αποδεκτός  απ’ όλους. Που έχει δικαίωμα να είναι, όχι μόνο να επιβιώνει.

Και μπορεί, σιγά-σιγά, με ασφάλεια και φροντίδα, να ξαναφτιάξει την ερώτηση. Όχι πια «πόσα μπορώ να αντέξω από τον άλλον;», αλλά:

«Ποιος είμαι, όταν δεν χρειάζεται να προστατεύω κανέναν;»

Και αυτή, θα δεις, είναι μια ερώτηση που αξίζει να ζήσεις μέσα της.

Αγγελική Μπολουδάκη