-Δεν αξίζω, δεν είμαι επαρκής, εγώ φταίω, δεν επιτρέπεται να εκφράζω τα συναισθήματά μου, δεν είμαι αγαπητός/η.
-Γίνομαι βάρος, πρέπει συνεχώς να ασχολούμαι μαζί σου, είμαι πιο αδύναμος/η από σένα, σε απογοητεύω, είμαι ανεπιθύμητος/η, αν θα γίνω καλύτερος/η θα με προσέχεις.
-Δεν επιτρέπεται να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, δεν επιτρέπεται να έχω δικη μου γνώμη, πρέπει να προσαρμόζομαι σε κάθε κατάσταση ακόμα κι αν δεν μου αρέσει, πρέπει να τα καταφέρνω μόνος/η μου, πρέπει να είμαι δυνατός/η, δεν επιτρέπεται να δείχνω αδυναμία, πρέπει να ανταπεξέρχομαι στις προσδοκίες σου, κοιτώ τις ανάγκες σου παραβλέποντας τις δικές μου.
Ένα παιδί κάνει σκέψεις για τον εαυτό του, ενοχικές, φοβισμένες, θυμωμένες. Όταν τα συναισθήματα και οι σκέψεις του δεν περιβάλλονται από τους γονείς του, αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα γίνονται η εικόνα του.
Έχουμε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ικανότητες, μια προσωπικότητα μοναδική ο καθένας μας. Λειτουργούμε σύμφωνα με αυτήν. Είμαι ανεξάρτητος, σέβομαι την αυτονομία μου. Είμαι λογικός άνθρωπος, σέβομαι τη λογική μου. Είναι άνθρωπος που εξελίσσομαι, το σέβομαι. Είμαι άνθρωπος που μου αρέσει η σοβαρότητα, λειτουργώ έτσι. Δεσμεύομαι με τις ευθύνες μου, λειτουργώ υπεύθυνα.
Οι περισσότερες αστοχίες μας έχουν να κάνουν με το ότι αμφιβάλλουμε για αυτό που είμαστε και η αλήθεια είναι ότι σκεπτόμαστε, αισθανόμαστε, πράττουμε, σύμφωνα με την εικόνα που νομίζουμε πως έχουμε και όχι με αυτήν που πραγματικά έχουμε.
Αμφιβάλλουμε, γιατί τα χαρακτηριστικά μας για να υπάρξουν έπρεπε να τα αναγνωρίσει κάποιος και να τα ονομάσει. Αν δεν έγινε αυτό, δεν πιστεύουμε σε αυτά.
Το παιδί που δεν αναγνωρίστηκε για αυτό που ήταν, επιβεβαιώνει την αρνητική εικόνα που νομίζει πως έχει και νιώθει δυσφορία όταν προσπαθεί να εναρμονιστεί με την πραγματικότητά του. Θλίψη, θυμός, φόβος αποχωρισμού, φόβος απόρριψης, έρχονται στην επιφάνεια, όταν προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από την εικόνα που σχημάτισε για τον εαυτό του και κάνουν την αλήθεια του να υποχωρεί.
Πως όμως να είμαστε ειλικρινείς όταν φοβόμαστε να αποκαλύψουμε αυτό που είμαστε; Φοβόμαστε να αναμετρηθούμε με την αλήθεια μας, φοβόμαστε τις απώλειες που θα ακολουθήσουν.
Η ενοχή, ο φόβος ότι εμείς ήμασταν υπεύθυνοι για τα λάθη των γονιών μας, ο θυμός μας προς εκείνους, μας κρατούν σε μια θέση όπου μπορεί να βλέπουμε αυτό που είμαστε αλλά δεν το αναλαμβάνουμε.
Υπάρχει ένα μικρό παιδί σε όλους μας που φαντάζεται ότι ο κόσμος είναι μια μαμά και ένας μπαμπάς και λειτουργούμε στις αλληλεπιδράσεις μας σύμφωνα με το πως νιώθαμε από τον τρόπο που μας αντιμετώπιζαν.
Είμαστε ελεύθεροι να διαμορφώνουμε μόνοι μας την αντίληψη μας, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Όταν όμως από παιδιά σκεφτόμαστε κάτι, αισθανόμαστε κάτι, πιστεύουμε κάτι, γράφεται στον εγκέφαλό μας, ο οποίος λειτουργεί με βάση την εξαρτημένη μάθηση. Για να δημιουργήσουμε νέες εγγραφές, πρέπει να αγκαλιάσουμε και να παρηγορήσουμε όλα τα συναισθήματα, τα οποία νιώσαμε τότε, για να τα θεραπεύσουμε και να αντέξουμε την αλήθεια μας.
Είμαστε ειλικρινείς και αυθεντικοί όχι όταν λέμε αλήθειες αλλά όταν είμαστε σε αρμονία με αυτό που είμαστε και λειτουργούμε σύμφωνα με την προσωπικότητά μας.
Αγγελική Μπολουδάκη
