Μια ιστορία φωτός

Δε πάω συχνά σούπερ μάρκετ (σας τα ‘χω ξαναπεί).

Για να ‘μαι ειλικρινής πάω σπάνια. Υποθέτω πως κάπου βαθιά στο υποσυνείδητό μου, υπάρχει ένα τραύμα παιδικό.

Το μόνο που αντιλαμβάνομαι είναι πως με πιάνει μια υποδόρια ενοχή για την τόση αφθονία, όπως δεν πάω ποτέ σε εμπορικά κέντρα (στο μολ για παράδειγμα δεν έχω πάει ποτέ)

Είναι ένας είδος απροσαρμοστίας (δική μου λέξη) μια και χάνομαι στις τιμές και στα προϊόντα.

Σήμερα πήγα με τον Αντρέα και εκείνος ψώνιζε κι εγώ χάζευα στα πατατάκια κι ένας μικρός ξάφνου, με τράβηξε απ’ τη φούστα.

“Γεια κορίτσι ” μου λέει.

“Ω” του απαντώ “τι όμορφο αγόρι είσαι. Γεια σου και σένα”

“Το ξέρω πως είμαι όμορφος” λέει ο μικρός που ήταν εκεί με τη γιαγιά του.

“Φυσικά και είσαι” του είπα και ήταν σαν άγγελος.

“Πως σε λένε;” ρωτάω.

“Κρίστιαν, και είμαι πέντε χρονών, εσύ;”

“Τίνα, σαράντα εφτά” λέω.

“Κορίτσι να σου κρατήσω το χέρι;” ρωτά.

“Φοβάμαι πως αν μου το κρατήσεις θα θέλω να ‘ρθω μαζί σου μετά” του είπα γελώντας και του άπλωσα το χέρι.

Και τι μου λέει, ρε κόσμε.

“Θα στο κρατήσω να μη πέσεις απ’ τα βράχια και σκοτωθείς. Ξέρεις ένα κορίτσι έπεσε από κάτι βράχια και πήγε στον ουρανό, γιατί το αγόρι σα και μένα δεν την πρόσεχε, δε της κρατούσε το χέρι και σκόνταψε. Εγώ θα κρατάω το χέρι πάντα στα κορίτσια”.

Κοιτάω τη γιαγιά κατάματα με τις μάσκες όλοι, κοιτά η γιαγιά και μένα επιβεβαιώνει πως ο Κριστιάν που μένει μόνιμα Ελβετία και τα καλοκαίρια έρχεται στη γιαγιά, θα αγαπά τα κορίτσια.

Σκύβω στα γόνατά μου και του λέω να μη ξεχάσει ποτέ, πόσο καλύτερο μπορεί να κάνει τον κόσμο κρατώντας ένα κορίτσι απ το χέρι για να μη πάθει κακό.

Μαμά του Κρίστιαν αν με διαβάζεις στη Σάμη Κεφαλονιάς, σας αγαπώ.