Τι γίνεται όταν ανοίγεις μια ντουλάπα;

Έχεις σκεφτεί τι γίνεται όταν ανοίγεις μία ντουλάπα;

Όχι δεν ανασύρεις από μέσα απλώς ρούχα….Ανασύρεις από μέσα αναμνήσεις, εικόνες, μυρωδιές, κουβέντες… Ξέρεις πόσα κρύβει μία ντουλάπα;

Μπορεί να ανοίξεις ένα συρτάρι της και να δεις να ξεπροβάλει η αυλή της γιαγιάς σου. Να ζωντανεύει η εικόνα της να πλέκει μανιωδώς στην κάτω αυλή, κάτω από το τεράστιο αλμυρίκι. Δίπλα της να “κατακτά” τον κόσμο η μυρωδιά της ματζουράνας από μία γλάστρα. Να είναι καλοκαίρι και συ να θες να πας στη θάλασσα…

Για σκέψου… Καλοκαίρι, θάλασσα, ματζουράνα, αλμυρίκι σε ένα μόνο στρογγυλό καλοφτιαγμένο πλεχτό που το κρατάω στα χέρια μου και αναρωτιέμαι πόσες άραγε φορές να το έχω στρώσει στο σπίτι μου… Και όμως «κουβαλά» τόσες εικόνες και μυρωδιές… «Κουβαλά» τόση ενέργεια από χέρια προκομένα που έπιαναν με το βελόνι κάθε πόντο και μία ευχή…

Κι ανοίγεις το άλλο φύλλο της και ξεπηδά από μέσα το δωμάτιο εκείνο που έβλεπε στο δρόμο, με εκείνη να κάθεται στο παράθυρο μπροστά και να κεντάει. Στο χώρο υπήρχε πάντα η μυρωδιά του ξύλου και του κρασιού και όταν άνοιγε η πόρτα «έμπαινε» η φασαρία του δρόμου ενώ όταν έκλεινε έμενε μόνο το μουρμουρητό της ραπτομηχανής ή η απόλυτη ηρεμία της κυρίας Κατίνας να περνά από το τελάρο του φιλέ τη σαΐτα της …

Είχα ξεχάσει πόσα έχω και όταν τα έσυρα από τα βάθη της ντουλάπας νόμιζα ότι την είδα μπροστά μου! Ο κάθε κόμπος του φιλέ, το κάθε τετράγωνο του ήταν και μία ιστορία της κάτι φθινοπωρινά απογεύματα Κυριακής, κάτι Ανοιξιάτικα μεσημεράκια…με τη βουή του δρόμου και τη μυρωδιά του ξύλου και του κρασιού…

Κι έπειτα, το αγαπημένο είδος στις ντουλάπες είναι οι κουβέρτες…Με πόσες κουβέρτες μπορεί κανείς να σκεπαστεί; Άπειρες θα σας πω εγώ … Κουβέρτες, κουβέρτες, κουβέρτες …που κάθε πόντος τους ήταν και μία προσευχή. (Πόσοι καημοί κρύβονται κάτω από μία κουβέρτα;) Και μπορεί να μην της σκεπαζόμαστε ποτέ νοιώθουμε όμως τη ζεστασιά τους στην καρδιά μας … φαίνεται ότι οι γυναίκες της οικογένειας το γνώριζαν καλά αυτό…

Τι είναι οι ντουλάπες; Είναι αναμνήσεις. Είναι η αγάπη όλων εκείνων που μας φρόντισαν και μας ανάθρεψαν με περίσσια στοργή και που μπορεί να μην είναι ανάμεσα μας αλλά έχουν αφήσει το δικό τους αποτύπωμα στην καρδιά μας …

Κατερίνα Μιναδάκη