Το να ζητάμε βοήθεια είναι γενναιότητα

Το να ζητάμε βοήθεια είναι γενναιότητα.

Όταν λειτουργούμε μόνοι μας, μπορεί να φαίνεται πιο βολικό γιατί κάνουμε τα πράγματα όπως τα θέλουμε, στο χρόνο που τα θέλουμε.

Κλεινόμαστε σε μια αμυντική αυτάρκεια, ώστε να μην αισθανθούμε απογοήτευση ή απόρριψη όταν ζητήσουμε βοήθεια από τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Στην ιδέα ότι θα αποκαλύψουμε την ευαλωτότητά μας, τρομάζουμε. Οι άλλοι θα δουν τις αδυναμίες μας, τις ελλείψεις μας, τις ατέλειές μας, θα τους αποκαλυφθούμε όπως είμαστε. Θα μας δεχτούν, θα μας αγαπήσουν;

Κι όμως, όταν ζητάμε βοήθεια, σημαίνει πως αγαπάμε τον εαυτό μας. Είναι τιμή και για τους ανθρώπους μας να απευθυνόμαστε σε εκείνους γιατί νιώθουν πως είναι σημαντικοί για εμάς.

Κανείς δεν μπορεί να μας καταλάβει αλλά και κανένα δεν μπορούμε να καταλάβουμε τόσο καλά. Αν δεν εκφράσουμε αυτό που θέλουμε, ο άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να μαντέψει τι μας συμβαίνει.

Αν μόνο προσφέρουμε νομίζοντας ότι αυτό είναι αγάπη, αδικούμε τον εαυτό μας, αδικούμε και τους άλλους, εκείνους που αγαπάμε περισσότερο. Δεν τους εκτιμάμε αληθινά όταν δεν δείχνουμε πόσο τους χρειαζόμαστε.

Όσο πιο ειλικρινείς είμαστε με τις ανάγκες μας, όσο πιο ανοιχτοί είμαστε στο ευάλωτο κομμάτι του εαυτού μας και το αποδεχόμαστε, τόσο πιο ανθρώπινα νιώθουμε. Όσο περισσότερο ανοίγουμε τον εαυτό μας στους ανθρώπους μας, τόσο διευρύνεται ο χώρος της καρδιάς μας και δέχεται την αγάπη.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας