Η πόρτα των συναισθημάτων: όταν μαθαίνεις να μουδιάζεις για να επιβιώσεις

Από πολύ μικρός/ή, έμαθες να κρατάς τα συναισθήματά σου σε απόσταση. Όχι γιατί το ήθελες, αλλά γιατί έτσι έμαθες να προστατεύεις τον εαυτό σου. Κάθε κύμα τρόμου, κάθε αγωνία, κάθε ένταση θα μπορούσε να σε κατακλύσει, και ο παιδικός σου νους βρήκε μια λύση: να μουδιάσεις. Να μην νιώθεις. Να «προσπαθήσεις λίγο», όσο χρειάζεται για να επιβιώσεις.

Κι έτσι, η πρώτη σου επαφή με τη ζωή γίνεται μέσα από μια αμυντική πόρτα που κλείνει. Μια πόρτα που υποτίθεται ότι σε προστατεύει από τον πόνο, από την αγωνία, από τη φρίκη της ανεξέλεγκτης έντασης. Μόνο που αυτή η πόρτα δεν ξεχωρίζει τα συναισθήματα. Ό,τι κρατά έξω τον πόνο, κρατά έξω και τη χαρά. Ό,τι προστατεύει από την αγωνία, θολώνει και την ευχαρίστηση.

Η αλήθεια είναι σκληρή: όλα περνούν από αυτή την πόρτα. Η αγάπη, η συγκίνηση, η δημιουργικότητα, η ζωντάνια της στιγμής – όλα υποφέρουν από το ίδιο «κλείδωμα». Έτσι μεγαλώνεις με μια ζωή που βιώνεις χλωμά, σαν μέσα από γυαλί. Οι χαρές γίνονται αποχρώσεις αντί για εκρήξεις, οι συγκινήσεις θαμπές, οι σχέσεις πιο μακριά από ό,τι θα μπορούσαν να είναι.

Αλλά αυτή η πόρτα δεν είναι άκαμπτη. Με συνειδητότητα, φροντίδα και υποστήριξη μέσα από τη θεραπεία, μέσα από βαθιές σχέσεις εμπιστοσύνης,  μπορείς να την ανοίξεις ξανά. Σταδιακά, επιτρέποντας στον εαυτό σου να νιώσει λίγο περισσότερο, λίγο βαθύτερα, μπορείς να επανασυνδεθείς με όλα τα συναισθήματα που κάποτε σου φαινόντουσαν πολύ επικίνδυνα.

Και τότε η ζωή αλλάζει. Η χαρά επιστρέφει με χρώμα, η συγκίνηση με ένταση, η αγάπη με ζωντάνια. Ο πόνος εξακολουθεί να υπάρχει – είναι αναπόφευκτος – αλλά η διαφορά είναι ότι δεν είσαι πια το παιδί που χρειαζόταν να μουδιάσει για να επιβιώσει. Είσαι πλέον ο ενήλικας που μπορεί να νιώσει ολόκληρη τη ζωή, με όλα της τα χρώματα.

Η μαγική αυτή επανεκμάθηση δεν είναι εύκολη, ούτε γρήγορη. Αλλά κάθε μικρό βήμα προς την αίσθηση, κάθε μικρή «ανοιχτή στιγμή», είναι ένα βήμα προς μια ζωή που βιώνεται πλήρως, με πόνους και χαρές, με φόβο και ενθουσιασμό. Και αυτό, στο τέλος, είναι το πιο μεγάλο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου.

Αγγελική Μπολουδάκη