Αλλεργίες
2 Δεκεμβρίου 2019Η κοινή άποψη για τη ζωή, την αγάπη, τη δημιουργικότητα, τις σχέσεις, ενώνει ένα ζευγάρι
4 Δεκεμβρίου 2019
Η ασθένεια δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να λυτρωθεί.
Μέσω της ασθένειας μιλά ο άνθρωπος στον εαυτό του.
Ως παιδιά σχηματίσαμε μια πεποίθηση, διαμορφώσαμε μια εικόνα για τον εαυτό μας, όπου υποσυνείδητα εξαρτιόμαστε από αυτήν. “Δεν αξίζω, δεν είμαι αρκετά καλός, κ.α” ή “θα έπρεπε να ήσουν αλλιώς, δεν αποδέχομαι αυτό που είσαι, δεν σε συγχωρώ, κ.α”
Υποσυνείδητα όταν αρρωσταίνουμε βάζουμε το σώμα μας να μαρτυρήσει για αυτό που νιώθουμε σύμφωνα με αυτήν την πεποίθηση. Ο πόνος, η φλεγμονή, εκφράζουν τα απωθημένα μας συναισθήματα.
Αξιοποιούμε μεταφορικά ένα από τα όργανά μας για να μιλήσουμε στον είναι μας. Το κάθε σύμπτωμα είναι ψυχικός πόνος που αναζητά την αποδοχή και την κατανόηση μας. Η ένωση έρχεται συνειδητοποιώντας ότι στο παιδικό μας μυαλό τότε ερμηνεύσαμε την πραγματικότητα με τρόπο που μας πλήγωνε. Την άγνοια, την αδυναμία την ερμηνεύσαμε απαξιωτικά.
Ένα μικρό παιδί μέσα μας όταν παρουσιάζεται ένα σύμπτωμα φαντάζεται πως έχει δίκιο να υποφέρει. Αυτό το μικρό παιδί όμως έχει δίκιο να αισθάνεται. Κάθε συναίσθημα είναι φυσιολογικό, κάθε πεποίθηση όμως ότι πρέπει να υποφέρει για τα συναισθήματα που ένιωσε κάποτε, χρειάζεται να αλλάξει και να γίνει κατανόηση και αποδοχή.
Αν δεν αποδεχτούμε και κατανοήσουμε κάθε συναίσθημα που νιώσαμε, το σύμπτωμα όπως λέει ο Ζίζεκ, θα αποκτήσει ένα σκληρό πυρήνα μη νοήματος που δεν θα επιδέχεται ερμηνεία. Το σύμπτωμα ενέχει ταυτόχρονα και απόλαυση, την οποία το υποκείμενο δεν θέλει να αποποιηθεί. Το υποκείμενο «αγαπά το σύμπτωμά του περισσότερο από τον εαυτό του”.
Ο Τορβαλντ Ντετλεφσεν και ο Ρυντιγκε Νταλκε λένε: “Η ζωή, όπως και να την πάρουμε, είναι πορεία απογοητεύσεων -γκρεμίζεται η μια ψευδαίσθηση (-γοήτευση) μετά την άλλη, ωσότου ο άνθρωπος μαθαίνει να αντέχει την αλήθεια. Ο τολμηρός που αντέχει την αρρώστια, θα βιώσει σε λίγο καιρό ότι η γνώση αυτή δεν καταλήγει στην απελπισία. Αντίθετα, φέρνει στοργικούς και σοφούς φίλους που θα τον βοηθούν να βρει την αληθινή, λυτρωτική του πορεία. Δυστυχώς σπάνια – ή ποτέ – δεν βρίσκουμε τόσο ειλικρινείς φίλους, που σε κάθε βήμα ξεσκεπάζουν τα παιγνίδια του Εγώ μας και στρέφουν το βλέμμα προς την σκιά μας. Αν ποτέ στ’ αλήθεια κάποιος φίλος μας τολμήσει κάτι τέτοιο, σπεύδουμε να τον αποκαλέσουμε “εχθρό”. Το ίδιο συμβαίνει με την ασθένεια: είναι υπερβολικά ειλικρινής, ώστε να την αγαπήσουμε.”
Τα όποια συμπτώματά μας είναι τύχη, γιατί μας αναγκάζουν σε ειλικρίνεια. Η ασθένεια είναι ποίηση, που, για να την καταλάβουμε, χρειάζεται να αφήσουμε την ακτή και να ταξιδέψουμε στην αλήθεια μας. Με την παρουσία του το κάθε σύμπτωμα μας καθορίζει ποια αλήθεια μας έχει ανάγκη να δικαιωθεί, ποιο δημιουργικό κομμάτι του εαυτού μας μας καλεί, με τι χρειάζεται να συνδεθούμε ώστε να χαρούμε με το νόημα της ζωής.
Αν νοσείτε, η ασθένεια ήρθε στη ζωή σας σαν φίλη, για να σας πει ότι κάτι χρειάζεται να αλλάξετε, κάποια πεποίθηση χρειάζεται να αποχωριστείτε, για να νιώσετε ένα με τον εαυτό σας, με αυτό που είστε και με τις επιθυμίες σας, για να συνδεθείτε ουσιαστικά με τους άλλους ανθρώπους, με τον κόσμο γύρω σας.
Αγγελική Μπολουδάκη