Κάθε σύμπτωμα έρχεται για να μας θυμίσει ότι πρέπει να δώσουμε αξία στο είναι μας

Το σύμπτωμα τι άλλο από αίτημα αγάπης είναι…

Το άγχος σου, η θλίψη σου, οι κρίσεις πανικού, κ.α, μια επικοινωνία σου με τον άλλον είναι. Με τον άλλον έτσι όπως τον νοηματοδοτείς μέσα σου. Και όπως νοηματοδοτείς τη δική σου αξία.

Πανικοβάλλεσαι γιατί φαντάζεσαι ότι πρέπει να περάσεις δια πυρός και σιδήρου για να φτάσεις στο στόχο σου. Νομίζεις πως ο στόχος σου είναι ο βασανισμός σου για να μην ταλαιπωρηθεί κάποιος άλλος όπως ταλαιπωρείσαι εσύ.

Αγχώνεσαι γιατί αφήνεις τις δικές σου επιθυμίες στην άκρη, προσπαθώντας να ικανοποιήσεις προσδοκίες άλλων.

Δεν εμπιστεύεσαι, γιατί αν εμπιστευτείς πως θα προδώσεις εκείνους που δεν πίστεψαν σε σένα;

Απορρίπτεις και υποτιμάς τον εαυτό σου, γιατί αν διαφοροποιηθείς από την εικόνα που σου έδωσαν άλλοι, πως θα τους αφήσεις μόνους τους χωρίς εσένα, πως θα αλλάξουν χωρίς εσένα; Πως να απαρνηθείς τον ρόλο σου να υποτιμάς τον εαυτό σου; Με εκείνους που υποτιμούν την ισότιμη ανταπόκριση τον διατηρείς.

Τρομάζεις μπροστά στη δέσμευση γιατί πως θα προδώσεις εκείνους που δεν ήσουν προτεραιότητά τους; Τι θα απογίνουν αν εσύ ευτυχήσεις; Τι προτεραιότητες πρέπει να βάλεις για να δεσμευτείς με όσους δεσμεύονται στις σχέσεις σου, στις συνεργασίες σου; Τι θα πρέπει να αφήσεις;

Δεν εξελίσσεσαι, δεν στοχεύεις στην πρόοδό σου, γιατί εκείνοι που αγαπάς δεν είναι στο δρόμο τους. Πως θα τα καταφέρουν χωρίς εσένα, αν εσύ αφοσιωθείς σε ό,τι σε ενδιαφέρει; Πως θα τα καταφέρεις χωρίς να ασχολείσαι με τους άλλους σαν άλλοθι να μην ασχοληθείς με ό,τι σε βελτιώνει και αναδεικνύει τον καλύτερο σου εαυτό;

Γεμίζεις φλεγμονές γιατί νιώθεις πόνο και θυμό που εκείνοι που αγαπάς δεν αλλάζουν, δεν βοηθούν τον εαυτό τους. Πονάς γιατί νιώθεις να βαλτώνουν, και κουβαλάς τον πόνο τους, θυμώνεις που εσύ πραγματοποιείς τα όνειρά σου γιατί η ιδέα της μοναχικότητας σε φέρνει σε επαφή με τον θησαυρό μέσα σου και την αξιοποίησή του, νιώθεις ένοχη που εσύ τα καταφέρνεις καλύτερα από εκείνους.

Το σύμπτωμα αίτημα αγάπης είναι. Για την ακρίβεια, αίτημα προσδοκίας για αγάπη. Κάτι σαν καταναγκασμός που σε κάνει να επιστρέφεις στα ίδια σημεία νομίζοντας πως θα βρείς εκεί αυτό που χρειάζεσαι. Σαν τον μεθυσμένο που ψάχνει αυτό που έχασε εκεί που  στη φαντασίωσή του έχει φως. Ψάχνεις αυτό που θέλεις εκεί που δεν θα το βρεις, εκεί όπου αναβιώνεις τα ίδια συναισθήματα ξανά και ξανά.

Το σύμπτωμα αίτημα αγάπης είναι. Έρχεται σαν ευλογία ζητώντας σου να σε αναλάβεις ώστε να εξοικειωθείς με την αλήθειά σου.

Όσο αφήνεις το παρελθόν χωρίς να νοσταλγείς να το ξαναζήσεις, μαθαίνεις να αφήνεις, να δέχεσαι αυτό που είσαι  και να προχωράς. Όταν νιώθεις ευθύνη για τον εαυτό σου δεν υπεκφεύγεις.

Κι όταν αγκαλιάζεις αυτό που είσαι, με το άγχος, με τον φόβο, με τον πόνο, ανακαλύπτεις πόσο εύκολο σου είναι να αγαπάς τη ζωή. Με κάθε συναίσθημα που είναι οδηγός σου όχι για να το αποφύγεις αλλά να προχωρήσεις μαζί με αυτό προσπαθώντας να καταλάβεις τη σημασία του. Συνειδητοποιείς πως  η υπερπροσπάθεια, κάθε είδους  σκόρπισμα, είναι ένα άλλοθι για να μην έρθεις αντιμέτωπη με την αλήθειά σου και δεσμευτείς με εκείνη. Κάθε δέσμευση με την ευθύνη σου έχει απώλειές αλλά τουλάχιστον σώζεις εσένα και ό,τι είναι καλό να σωθεί. Ό,τι θέλει να σωθεί. Αφοσιώνεσαι δεν θυσιάζεσαι ούτε χρησιμοποιείς, δεσμεύεσαι δεν χάνεσαι ούτε ακυρώνεις, συνδέεσαι βλέποντας το καλό στον άνθρωπο που το βλέπει και εκείνος σε αυτόν. Συνειδητοποιείς επίσης ότι αυτό που έχει αξία δεν είναι να κάνεις πράγματα για τους άλλους αλλά να είσαι. Δεν χρειάζεται να βγάλεις τους άλλους από τα αδιέξοδά τους αλλά να βγάλεις τον εαυτό σου από αυτά και όσοι θέλουν θα το κάνουν μόνοι τους από το παράδειγμά σου προς εσένα. Γνωρίζοντας, βέβαια, ότι το κάθε σύμπτωμα έχει εξουσία και δεν μπορούν να το κάνουν όλοι. Μόνο όσοι αποφασίζουν να δουλέψουν με τον εαυτό σου σταθερά, οργανωτικά, υπεύθυνα.

Αγγελική Μπολουδάκη