Η θυσία που έγινε εξάρτηση

Λες πως θυσιάστηκες για το παιδί σου.
Πως του έδωσες τα πάντα — ό,τι είχες και δεν είχες.
Πως χωρίς εσένα δεν θα μπορούσε να σταθεί, πως η παρουσία σου είναι το θεμέλιο της ζωής του.
Όμως, αν κοιτάξεις λίγο βαθύτερα, ίσως δεις ότι δεν είναι εκείνο που δεν μπορεί χωρίς εσένα.
Είσαι εσύ που δεν ξέρεις ποια είσαι χωρίς αυτό.

Για χρόνια, η ύπαρξή σου ορίστηκε από τη φροντίδα, από το «να είσαι απαραίτητη».
Και όσο το παιδί μεγάλωνε, η ανάγκη σου να το καθοδηγείς, να το προστατεύεις, να το ελέγχεις — έπαιρνε τη θέση της αγάπης.
Γιατί αγάπη δεν είναι να κρατάς κάποιον δεμένο κοντά σου,
είναι να του δίνεις χώρο να γίνει ο εαυτός του, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να σε αφήσει πίσω.

Και το παιδί;
Μεγαλώνοντας, μαθαίνει μέσα από εσένα να αναζητά κάποιον που θα τον καθοδηγεί.
Ίσως να τον χειραγωγεί, να τον εκβιάζει συναισθηματικά, να τον μειώνει και παραμένει όχι επειδή το θέλει, αλλά επειδή αυτό του είναι γνώριμο.
Έτσι έμαθε να υπάρχει:
ασχολούμενος με τους άλλους, ξεχνώντας τον εαυτό του.
Να φθείρεται προσπαθώντας να αποδείξει την αξία του,
αντί να στραφεί προς τα μέσα, να γνωρίσει τις δυνατότητές του, την αλήθεια του.

Η πιο δύσκολη αγάπη είναι εκείνη που χρειάζεται να αποσυρθεί,
να σωπάσει για να αφήσει τον άλλον να υπάρξει ελεύθερα.
Και ίσως, μόνο τότε, και οι δύο να βρουν επιτέλους ποιοι πραγματικά είναι —
πέρα από ρόλους, εξαρτήσεις και φόβους.

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Η στιγμή που επιστρέφεις σε σένα

Κάποια στιγμή, κουράζεσαι.

Όχι από τους άλλους, αλλά από το να προσπαθείς να τους σώσεις.

Από το να είσαι αυτός που αντέχει, που καταλαβαίνει, που συγχωρεί.

Από το να κουβαλάς ρόλους που δεν σου ανήκουν, ευθύνες που κανείς δεν σου ανέθεσε,

μόνο και μόνο για να νιώθεις ότι αξίζεις.

Και τότε, για πρώτη φορά, δεν ψάχνεις κάποιον να σε καθοδηγήσει.

Δεν χρειάζεσαι πια την έγκριση, ούτε την αποδοχή.

Αρχίζεις να βλέπεις το παιδί μέσα σου — εκείνο που δεν το άκουγες, γιατί ήσουν απασχολημένος να φροντίζεις τους άλλους.

Σιγά σιγά, του μαθαίνεις πως δεν χρειάζεται να αποδεικνύει τίποτα.

Ότι μπορεί να σταθεί, να υπάρξει, να δημιουργήσει χωρίς να ανήκει σε κανέναν.

Η αγάπη τότε αλλάζει μορφή.

Δεν είναι πια προσκόλληση, αλλά ελευθερία.

Δεν είναι έλεγχος, αλλά αποδοχή.

Και ανακαλύπτεις πως δεν χρειάζεται να «θυσιαστείς» για να αγαπήσεις·

χρειάζεται να είσαι ολόκληρος/η.

Ίσως αυτό να είναι τελικά η πιο βαθιά συμφιλίωση:να μη ζητάς από κανέναν να σε χρειάζεται — ούτε καν από τον εαυτό σου του χτες.

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Όταν σταματάς να προσπαθείς να αλλάξεις τους άλλους,

όταν δεν ζητάς πια να σε δουν, να σε αναγνωρίσουν,

τότε αρχίζεις να βλέπεις καθαρά.

Καταλαβαίνεις πως η αγάπη δεν είναι χρέος, ούτε ανταμοιβή.

Δεν είναι να προσφέρεις μέχρι να χαθείς, ούτε να κρατάς τον άλλον για να μη χαθείς εσύ.

Η αγάπη είναι χώρος.

Χώρος να υπάρξεις, να αναπνεύσεις, να αφήσεις και να επιτρέψεις.

Δεν φοβάσαι πια τη μοναξιά, την έχεις γνωρίσει και την έχεις κάνει φίλη σου.

Ξέρεις πια πως δεν χρειάζεσαι κανέναν για να είσαι πλήρης,

κι έτσι μπορείς να αγαπήσεις πραγματικά — γιατί δεν ζητάς, απλώς δίνεις και εκτιμάς την παρουσία, τη συνάντηση, το μοίρασμα.

Όχι για να σε αγαπήσουν πίσω,

αλλά γιατί αυτό είναι το φυσικό σου ρεύμα: να αγαπάς και να αφήνεσαι στην ανταπόκριση της ζωής,

να δίνεις και να λαμβάνεις χωρίς υπολογισμό, χωρίς φόβο.

Και τότε, οι σχέσεις αλλάζουν μορφή.

Δεν είναι πια δεσμά, αλλά συναντήσεις.

Δεν είναι πεδία μάχης, αλλά στιγμές αλήθειας.

Στέκεσαι απέναντι από τον άλλον χωρίς φόβο, χωρίς ρόλους,

με μια γαλήνη που δεν χρειάζεται εξηγήσεις.

Ίσως αυτό να είναι η ωριμότητα της ψυχής:

να μπορεί να αγαπά χωρίς να φοβάται την απώλεια.

Να προσφέρει χωρίς να χάνεται.

Να υπάρχει, απλώς — και μέσα σε αυτή την απλότητα να χωρά όλος ο κόσμος.

Αγγελική Μπολουδάκη