Το πως συνδεόμαστε με τον εαυτό μας, το πως μας κατανοούμε και μας νοιαζόμαστε, καθορίζει και τον τρόπο που συνδεόμαστε με τους άλλους

Το τραύμα της απόρριψης σε κάνει να φοβάσαι πως θα απορριφθείς ή από φόβο απορρίπτεις τους άλλους.

Το τραύμα της εγκατάλειψης σε κάνει να νομίζεις πως θα εγκαταλειφθείς. Τα αιτήματά σου είναι αιτήματα ικεσίας ή φόβου εγκατάλειψης. Εγκαταλείπεις, ενώ η βαθύτερη επιθυμία σου είναι να μείνεις.

Το τραύμα της δυσπιστίας σε κάνει να μην εμπιστεύεσαι. Να φοβάσαι πως οι άλλοι δεν θα σε εμπιστευτούν.

Το τραύμα της συναισθηματικής στέρησης σε κάνει να φοβάσαι πως ποτέ δεν θα σου δώσουν την αγάπη που χρειάζεσαι. Δεν δίνεις στους άλλους την αγάπη που νιώθεις και θέλεις να δώσεις και να λάβεις.

Το τραύμα του αποκλεισμού σε κάνει να νιώθεις ότι δεν ανήκεις κάπου. Ότι και οι άλλοι νιώθουν το ίδιο. Ή αποκλείεις τους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα επιθυμείς να συνδεθείς.

Το τραύμα της εξάρτησης σε κάνει να φαντάζεσαι ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος -η σου. Ότι οι άλλοι δεν μπορούν να τα καταφέρουν χωρίς εσένα. Δεν νιώθεις ελευθερία να είσαι στο είναι σου.

Το τραύμα της υποτίμησης σε κάνει να νομίζεις πως δεν αξίζεις. Ότι οι άλλοι δεν αξίζουν.

Το τραύμα της αποτυχίας σε κάνει να νιώθεις ότι δεν θα πετύχεις. Ότι οι άλλοι δεν θα πετύχουν στις προσπάθειές τους.

Το τραύμα της υποταγής σε κάνει να νομίζεις ότι πρέπει πάντα να προηγούνται οι άλλοι ή ότι οι ανάγκες των άλλων δεν πρέπει να είναι σε προτεραιότητα για τους ίδιους.

Το τραύμα της εκμετάλλευσης σε κάνει να φοβάσαι πως οι άλλοι θα σε εκμεταλλευτούν. Δεν λειτουργείς γενναιόδωρα προς τον εαυτό σου και στις σχέσεις σου με τους άλλους ή σε χαρακτηρίζει η υπερβολή.

Το κάθε τραύμα υπαγορεύει τα συναισθήματά σου και τις αντιδράσεις σου. Νομίζοντας πως θα βιώσεις ξανά συναισθήματα που δεν μπόρεσες να διαχειριστείς κάποτε, οι αντιδράσεις σου είναι είτε αντιδράσεις φόβου είτε αντιδράσεις θυμού. Βλέπεις στους άλλους μια πιθανή απόρριψη, εγκατάλειψη, υποτίμηση κ.α. Είτε δεν εκφράζεσαι και αποσύρεσαι είτε αντιδράς θυμωμένα με αποτέλεσμα να χάνεις το δίκιο σου. Θυμώνεις, θλίβεσαι, απογοητεύεσαι στις αντιδράσεις των άλλων, διαβάζοντας μια πιθανή εγκατάλειψη, υποτίμηση, απόρριψη, εκμετάλλευση, κ.α. Κάθε άνθρωπος λειτουργεί με ένα δικό του τρόπο, όπου η πρόθεσή του δεν είναι απαραίτητα αρνητική. Κι αν φαίνεται να είναι, μιλά το τραύμα του και όχι η εικόνα του για σένα. Επικοινωνώντας και βάζοντας τα όριά σου, νιώθεις ικανοποίηση από την επικοινωνία. Από τη σύνδεση με τον εαυτό σου και με τις ανάγκες σου. Από την έκφρασή σου. Από την πεποίθησή σου ότι ο τρόπος που νιώθουμε για τον εαυτό μας μας βοηθάει να συνδεθούμε με τους άλλους. Το πως συνδεόμαστε με τον εαυτό μας, το πως μας κατανοούμε και μας νοιαζόμαστε, καθορίζει και τον τρόπο που συνδεόμαστε με τους άλλους. Αν διαφωνούμε με μια συμπεριφορά, υιοθετούμε εμείς μια συμπεριφορά διαφορετική από αυτή, δίνοντας το παράδειγμα και στους άλλους. Όσο πιο καθαρή είναι η εικόνα μας, τόσο συνειδητοποιούμε ότι τον δικό μας καθρέφτη πρέπει να καθαρίσουμε.

Το κάθε τραύμα του αναζητά τη θεραπεία του. Στην αναγνώριση, στην κατανόηση, στην έγνοια, στην αγάπη. Μόνο έτσι επουλώνεται. Έτσι δεν συνδεόμαστε με τις πληγές μας αλλά με την αγκαλιά μας ανοιχτή για να δεχτούμε ανθρώπους, πλάσματα, δημιουργικότητα, αναγνωρίζοντάς τα ως μέρος του εαυτού μας, που μας ανοίγουν και μας βοηθούν στην κατανόηση και στη σύνδεση.

Αγγελική Μπολουδάκη