Να δεχτούμε κάθε πλευρά της αλήθειάς μας χωρίς εξιδανικεύσεις και υποτιμήσεις

Ένας άνθρωπος στεκόταν μπροστά σε ένα σπίτι, αναζητώντας με αγωνία την είσοδο του για να μπει.

Την αναζητούσε απελπισμένα, χτυπούσε σε κάθε σημείο, φωνάζοντας με όση δύναμη διέθετε, ελπίζοντας πως κάποιος θα βρεθεί να του ανοίξει.

-Γιατί δεν μου ανοίγετε, φώναζε. Γιατί δεν με ακούτε;

Αγωνιούσε, φοβόταν, θύμωνε  με τον εαυτό του που δεν τα κατάφερνε, με εκείνους που δεν του άνοιγαν, οι προσπάθειές του όμως δεν έφερναν αποτέλεσμα.

Μετά από πολλά χτυπήματα, η ανοιχτή είσοδος υποχώρησε και φάνηκε το εσωτερικό του σπιτιού.

-Σε περιμέναμε, του απάντησε με κατανόηση και υπομονή ένας άνθρωπος μέσα. Η πόρτα ήταν ανοιχτή περιμένοντας τον ερχομό σου. Σε ακούγαμε που μας καλούσες, καταλαβαίναμε όμως ταυτόχρονα πως κάτι σε απασχολούσε που χρειαζόσουν να το λύσεις για να μπεις μέσα.

-…Ήθελα τόσο πολύ να έρθω, όμως πριν από αυτό έπρεπε να κάνω κάτι άλλο που και αυτό ήταν σημαντικό. Προσπαθούσα να τακτοποιήσω τις μνήμες μου, να βρω τη δική μου θέση σε αυτές. Παρέα με μένα ήταν όλα όσα έζησα, όλα όσα ένιωσα και σκέφτηκα για μένα. Αν ερχόμουν μέσα χωρίς να τα τακτοποιήσω, τότε θα σας πρόβαλα δικά μου συναισθήματα για μένα, νομίζοντας ότι τα νιώθατε εσείς για μένα, θα σας μετέθετα ό,τι ένιωσα για άλλους ανθρώπους που δεν μπόρεσαν να δουν αυτό που είμαι, νομίζοντας ότι αυτά σας αξίζουν. Θα σας προσέγγιζα όπως με προσέγγισε ο φόβος των άλλων, νομίζοντας πως αυτό μου αξίζει, άρα και σε σας. Θα σας έβλεπα με τα μάτια των φόβων μου, των αναγκών μου και όχι με τα μάτια της αλήθειας μου. Θα ερχόμουν για να κερδίσω αυτά που έχασα και όχι για να μοιραστώ μαζί σας την αλήθεια μου, να χαρώ με τη δική σας αλήθεια. Θα ερχόμουν με προσδοκίες, χωρίς να παρατηρώ αν αυτό που δημιουργείται ανάμεσα μας ανταποκρίνεται στην αξία μου, στη δική σας αξία, χωρίς να παρατηρώ αν αυτό που νιώθουμε εναρμονίζεται με την εκτίμηση που νιώθω για μένα, με την εκτίμηση που νιώθω για σας. Αυτή δεν ήταν εύκολη διαδικασία, είχε πόνο, φόβο, θυμό. Φώναζα νομίζοντας πως έπρεπε να απαλλαγώ από αυτά τα συναισθήματα, ενώ αυτό που χρειαζόταν να κάνω ήταν να συμφιλιωθώ με αυτά. Τώρα η καρδιά μου είναι ανοιχτή να δεχτεί κάθε πλευρά της αλήθειάς μου χωρίς εξιδανικεύσεις και υποτιμήσεις. Νιώθω έτοιμος να δεχτώ, να χαρίσω, να εκτιμήσω τη δική σας προσφορά, να νιώσω ευγνωμοσύνη που αυτό που δημιουργούμε μαζί στηρίζεται σε μια αμοιβαία επιθυμία για ζωή, για ελευθερία, για αγάπη.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας