Αποδοχή και ευθύνη εαυτού

Όταν ήσουν παιδί, τα λάθη σου συχνά αντιμετωπίζονταν με κριτική. Ίσως ένιωθες ότι η αξία σου μετρούσε μόνο μέσα από τα επιτεύγματά σου, μέσα από την ικανότητά σου να ανταποκριθείς στις προσδοκίες των άλλων. Κι αυτοί οι “άλλοι”; Ήταν κι εκείνοι άνθρωποι που κάποτε δεν κατανοήθηκαν, που έφεραν το δικό τους φορτίο από λάθη, ατέλειες και ανεκπλήρωτες προσδοκίες.

Αυτός ο κύκλος, της αυστηρής αυτοκριτικής και της ανάγκης για αποδοχή, γίνεται ένας αόρατος δεσμός που κρατά το παιδί μέσα μας δέσμιο. Δεν νιώθεις επαρκής γι’ αυτό που είσαι, γιατί έμαθες να συνδέεις την επάρκεια με την τελειότητα. Και έτσι φοβάσαι τα λάθη σου. Τα βλέπεις σαν αποδείξεις αδυναμίας, σαν βάρη που σε κάνουν να νιώθεις ευάλωτος, τρωτός, ατελής.

Αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική. Είσαι πολλά περισσότερα από τα λάθη σου. Είσαι οι νίκες σου, οι αποτυχίες σου, οι στιγμές που έπεσες και σηκώθηκες ξανά. Είσαι το χαμόγελό σου, αλλά και τα δάκρυά σου. Είσαι τα όνειρά σου, οι στόχοι που πέτυχες και οι στόχοι που δεν κατάφερες. Όλα αυτά σε συνθέτουν — άνθρωπο πλήρη, αληθινό, μοναδικό.

Είσαι επαρκής. Είσαι επαρκής όχι επειδή δεν κάνεις λάθη, αλλά επειδή έχεις το θάρρος να τα αντικρίζεις. Όταν αποδέχεσαι τα λάθη σου, η ευθύνη για τον εαυτό σου παύει να είναι βάρος. Μετατρέπεται σε δύναμη. Βλέπεις το κάθε σου λάθος σαν μια ευκαιρία να κατανοήσεις κάτι νέο, να εξελιχθείς, να πλησιάσεις τον εαυτό σου λίγο περισσότερο.

Η μεταμέλεια, τότε, δεν είναι πια ένα βάρος που σε καθηλώνει. Γίνεται πράξη. Μετατρέπεται σε μετάνοια — όχι εκείνη που γεννά ενοχή, αλλά μια μετάνοια γεμάτη φροντίδα. Φροντίδα για το παιδί μέσα σου, που κάποτε λαχταρούσε να είναι αρκετό για τους άλλους. Και τώρα, με αγάπη και αποδοχή, μπορείς να του ψιθυρίσεις: “Είσαι αρκετό. Πάντα ήσουν.”

Κι όταν αποδέχεσαι τον εαυτό σου, κάτι μαγικό συμβαίνει. Δεν περιμένεις πια την επιβεβαίωση από τους άλλους. Δεν προσπαθείς να αποδείξεις την αξία σου, γιατί ήδη τη γνωρίζεις. Η κριτική, είτε έρχεται από τον έξω κόσμο είτε από τη δική σου φωνή, παύει να σε τραυματίζει. Αντί για αυτό, ανοίγεσαι στην επικοινωνία. Γιατί δεν χρειάζεσαι την επιβεβαίωση — στόχος σου είναι να συνδεθείς.

Νιώθοντας επαρκής, δεν φοβάσαι πια τις δυνατότητές σου. Δεν τις βλέπεις ως κάτι που πρέπει να κατακτήσεις, αλλά ως κάτι που υπάρχει ήδη μέσα σου. Οι αστοχίες δεν σε βαραίνουν. Γίνονται κίνητρα, μια εσωτερική ώθηση να προσπαθήσεις ξανά, όχι από υποχρέωση αλλά από χαρά.

Και όταν αγκαλιάζεις κάθε πτυχή σου — τα δυνατά σου σημεία, τις αδυναμίες, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες — τότε κάθε εμπειρία αποκτά αξία. Κάθε αλληλεπίδραση, κάθε λάθος, κάθε δυσκολία γίνεται ένα βίωμα που σε μαθαίνει, σε πονάει, αλλά και σε αναπτύσσει. Γίνεσαι πιο ώριμος, πιο σοφός, πιο ελεύθερος.

Η αποδοχή του εαυτού μας είναι ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που μας καλεί να κοιτάξουμε μέσα μας και να δούμε τον άνθρωπο που ήμασταν πάντα. Όχι τον τέλειο, αλλά τον αληθινό. Και καθώς βαδίζουμε σε αυτό το ταξίδι, ας θυμόμαστε: Είμαστε ήδη επαρκείς. Είμαστε ήδη ολόκληροι.