Το βάρος του να τα καταφέρεις

Λες πως δυσκολεύεσαι να προχωρήσεις. Να κάνεις βήματα στη ζωή σου. Πως φοβάσαι μήπως δεν τα καταφέρεις. Μα όσο μιλάς, όσο παρατηρείς πιο προσεκτικά αυτό που νιώθεις, αναγνωρίζεις κάτι βαθύτερο: δεν είναι μόνο ο φόβος που σε κρατά πίσω. Ίσως να μην είναι καθόλου αυτός. Σε αιχμαλωτίζει ο έλεγχος. Εκείνος ο σιωπηλός εσωτερικός μηχανισμός που σου υποδεικνύει αδιάκοπα ότι δεν πρέπει να τα καταφέρεις.

Δεν φοβάσαι απλώς την αποτυχία — ελέγχεις την ίδια την ιδέα της επιτυχίας. Γιατί μέσα σου κάτι αντιστέκεται. Και για αυτό σαμποτάρεις τον εαυτό σου. Για αυτό, κάθε φορά που πλησιάζεις έναν στόχο, με κάποιον τρόπο τον ακυρώνεις. Σαν να έχεις ορίσει έναν αόρατο πήχη, και ό,τι ξεφεύγει πέρα από εκεί σε πανικοβάλει. Τότε, σαν άλλος Προκρούστης, κόβεις από τον εαυτό σου ό,τι τολμά να ξεπεράσει το “επιτρεπτό”. Άλλοτε με θράσος, άλλοτε με παντοδυναμία, άλλοτε με επίκριση ή σιωπηλή ακύρωση. Προσπαθείς να σε ανεβάσεις παραβιάζοντάς σε, ή να σε χαμηλώσεις επικρίνοντάς σε.

Καταλαβαίνω πώς μοιάζει να ζεις έτσι. Κάτω από το βλέμμα ενός εσωτερικού ελεγκτή. Μιας φωνής που σε κοιτάζει, σε μετρά, σε διορθώνει, σε απορρίπτει. Μιας φωνής που ίσως γνώρισες πολύ νωρίς, μέσα από βλέμματα που ήθελαν να σε “συμμαζέψουν”, να σε “φτιάξουν”, να σε κάνουν να ταιριάξεις. Και τότε, για να επιβιώσεις, πίστεψες ότι αν ελέγχεις τα πάντα, θα είσαι ασφαλής. Μα αυτό που κάποτε ήταν προστασία, τώρα έγινε το ίδιο σου το κελί.

Καμιά φορά αναρωτιέσαι: «Μήπως τελικά δεν φοβάμαι να αποτύχω, αλλά να πετύχω;» Γιατί τότε δεν θα υπάρχει πια δικαιολογία να μη σε αγαπάς. Είναι βαθύ αυτό που αναγνωρίζεις. Δεν είναι αδυναμία, δεν είναι τεμπελιά· είναι μια σύγκρουση: επιθυμείς να προχωρήσεις, αλλά δεν νιώθεις ότι σου αξίζει. Ή ίσως πιστεύεις πως, αν το κάνεις, θα προδώσεις εκείνον τον παλιό εαυτό που πάλευε να αποδείξει την αξία του μέσα από την απόρριψη.

Κι όμως, κάτι αλλάζει. Το νιώθεις. Δεν θέλεις πια να “τα καταφέρεις” με τον παλιό τρόπο. Θέλεις να σε αγαπήσεις. Να σε σεβαστείς. Να σταθείς δίπλα σου, όχι για να αποδείξεις τίποτα, αλλά για να υπάρξεις. Αυτό είναι αληθινή αλλαγή. Όχι αλλαγή-στόχος, αλλά αλλαγή-επιστροφή. Επιστροφή στον αληθινό εαυτό σου.

Ξέρεις ότι δεν είναι εύκολο. Είναι σαν να αφαιρείς κομμάτι-κομμάτι ένα δέρμα που φοράς χρόνια. Πονάει, σε τρομάζει. Αλλά κάθε φορά που αναγνωρίζεις τι κάνεις στον εαυτό σου — κάθε φορά που παρατηρείς και λες «τώρα με Προκρούστησα πάλι», χωρίς να σε μαλώσεις, χωρίς να σε ντροπιάσεις — σπας μια παλιά αλυσίδα. Λίγο λίγο.

Δεν χρειάζεται να πολεμήσεις αυτή τη φωνή μέσα σου. Μόνο να τη δεις. Να της πεις: «Ξέρω γιατί είσαι εδώ. Κάποτε με προστάτευες. Μα τώρα μπορώ αλλιώς. Τώρα θέλω να με αγκαλιάσω.»

Και να θυμάσαι: η πορεία προς την αγάπη του εαυτού δεν είναι γραμμική. Δεν υπάρχει “σωστή” εκδοχή της. Είναι μια σπειροειδής διαδρομή, με κύκλους και επιστροφές, με φως και σκιά. Όμως όσο κρατάς αυτή την πρόθεση — όχι να διορθωθείς, αλλά να σε φροντίσεις — τότε ήδη προχωράς. Ήσυχα, σταθερά, ελεύθερα.

Αγγελική Μπολουδάκη