Αυτό που νιώθεις έχει λόγο. Και έχει όνομα.

Κάποιοι άνθρωποι ζουν με μια εσωτερική εγρήγορση. Σαν κάτι μέσα τους να λέει: “Μη χαλαρώνεις. Κάτι κακό θα γίνει.” Μπορεί να κοιμούνται με το φως ανοιχτό. Να ελέγχουν ξανά και ξανά τα πάντα. Να σκέφτονται όλα τα σενάρια, κυρίως τα άσχημα. Να νιώθουν ότι δεν επιτρέπεται να ελπίζουν, γιατί «αν ελπίσω, θα απογοητευτώ».

Αν αυτό σου μοιάζει γνώριμο, αν το νιώθεις κι εσύ, να ξέρεις κάτι βαθιά αληθινό:

– Δεν το διάλεξες αυτό.
– Δεν σημαίνει πως είσαι αδύναμος/η ή υπερβολικός/ή.
– Σημαίνει απλώς πως κάποτε πληγώθηκες. Και από τότε το μυαλό σου προσπαθεί να σε προστατέψει.

Όταν κάποιος περάσει κάτι τραυματικό—ένα ξαφνικό γεγονός, μια μακροχρόνια δυσκολία, —ο οργανισμός του μαθαίνει να φοβάται. Μαθαίνει να είναι σε επιφυλακή.

Και τότε, ακόμη κι όταν όλα γύρω φαίνονται καλά, κάτι μέσα λέει:
“Μην εμπιστευτείς. Μην ησυχάσεις. Να είσαι έτοιμος για το κακό.”

Το μυαλό, στην πραγματικότητα, κάνει μια γενναία προσπάθεια: να μη σε ξαναπιάσει απροετοίμαστο. Αν περιμένεις το χειρότερο, ίσως – σκέφτεται – πονέσεις λιγότερο. Ίσως το αντέξεις. Ίσως το αποφύγεις.

Είναι σαν να έχει κρατήσει τη μνήμη του παλιού κινδύνου, και να προσπαθεί να σε προστατεύσει… ακόμα κι όταν δεν χρειάζεται πια.

Το να φαντάζεσαι τα χειρότερα δεν είναι ελάττωμα του χαρακτήρα. Είναι ίχνος μνήμης. Ίχνος που έμεινε από τότε που έπρεπε να είσαι σε ετοιμότητα για να επιβιώσεις. Δεν είναι κακό. Είναι ανθρώπινο.

Δεν χρειάζεται να νιώθεις ενοχή που δεν μπορείς να “ηρεμήσεις”, που φοβάσαι, που έχεις άγχος. Δεν φταις εσύ.

Ήταν ο τρόπος σου να προστατευτείς. Και για πολύ καιρό, αυτό σε κράτησε όρθιο. Ίσως ακόμα σε κρατά.

Μερικές φορές, η κατανόηση φέρνει ανακούφιση. Το να πεις στον εαυτό σου:

«Δεν είμαι παράλογος/η. Είμαι άνθρωπος που ένιωσε τον φόβο. Και τώρα τον κουβαλάει, επειδή κάποτε χρειάστηκε να το κάνει.»

Αυτό και μόνο είναι παρηγορητικό. Δεν χρειάζεται να “διορθώσεις” τίποτα. Αρκεί να ξέρεις: το σώμα και το μυαλό σου προσπαθούν να σε προστατεύσουν. Απλώς κάποιες φορές… παραμένουν σε συναγερμό, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει πια κίνδυνος.

Αν μπορείς, πες τους ένα ευχαριστώ. Σε κράτησαν ασφαλή για καιρό. Και τώρα μαθαίνουν ότι ίσως δεν χρειάζεται πια να φαντάζονται μόνο τα σκοτεινά σενάρια.

Ο λόγος που το γράφω αυτό είναι για να σου πω ότι:

• Δεν είσαι μόνος/η.

• Δεν είσαι περίεργος/η.

• Δεν είσαι παράλογος/η.

• Δεν φταις.

• Δεν χρειάζεται να αποδεικνύεις τίποτα.

Η καρδιά σου φοβήθηκε πολύ κάποτε. Αυτό είναι όλο.

Και σήμερα, δεν χρειάζεται να τη μαλώσεις για τον φόβο της. Μπορείς απλώς να τη συναντήσεις. Με ησυχία. Με ευγένεια. Με αποδοχή.

Και αν σήμερα δεν μπορείς να χαλαρώσεις, είναι εντάξει. Αν βλέπεις μόνο το χειρότερο, κι αυτό είναι εντάξει. Είσαι άνθρωπος που αγαπάει τη ζωή, απλώς την έχει φοβηθεί. Και αυτό σε κάνει απλώς… αληθινό/ή.

Αγγελική Μπολουδάκη