Αν λειτουργούσαμε έτσι με το τραύμα;

Το μαργαριτάρι είναι σκληρό υλικό το οποίο παράγεται από τους μαλακούς ιστούς (ιδίως τον μανδύα) ζωντανών μαλακίων με όστρακο. Όταν ένας κόκκος άμμου ή κάποιο παράσιτο, εισχωρήσει στο κοχύλι ενός στρειδιού, τότε το στρείδι ενοχλείται. Το όστρακο, αδυνατώντας να διώξει τον «εισβολέα», παράγει μια λεία σκληρή κρυστάλλινη ουσία το μάργαρο (ανθρακικό ασβέστιο) γύρω από αυτό για να προστατεύσει τον εαυτό του. Όσο ο εισβολέας μένει εκεί, το όστρακο συνεχίζει να παράγει στρώματα αυτής της ουσίας, ώσπου μετά από κάποια χρόνια έχει παγιδευτεί μέσα σε ένα λείο και λαμπερό μαργαριτάρι.

Ευχαριστώ: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9

Το μαργαριτάρι, τόσο πολύτιμο και όμορφο, δεν γεννιέται χωρίς πόνο. Μια μικρή, απρόσκλητη εισβολή – ένας κόκκος άμμου, ένα παράσιτο – ξεκινά την πορεία του μακριά από τη γνώση του κόσμου, μέσα στα βάθη του μαλακού ιστού του στρειδιού. Για το στρείδι, αυτή η παρουσία είναι μια ενόχληση, κάτι που δεν μπορεί να διώξει, ένα φορτίο που αναγκάζεται να αντέξει. Για να αντεπεξέλθει, το όστρακο δημιουργεί στρώματα προστασίας γύρω από τον εισβολέα, στρώματα που γίνονται η ασπίδα του.

Αυτός ο ξένος κόκκος θυμίζει πολύ τα δικά μας τραύματα. Είναι εκείνα τα μικρά ή μεγάλα γεγονότα, οι στιγμές που εισβάλλουν απρόσκλητα στη ζωή μας και δημιουργούν ανισορροπία και πόνο. Όπως το στρείδι, έτσι και ο άνθρωπος δεν μπορεί να απομακρύνει το τραύμα, δεν μπορεί να διαγράψει την πληγή. Το τραύμα εισχωρεί βαθιά και παραμένει εκεί, ίσως για χρόνια, σαν μια συνεχής εσωτερική πίεση που δεν αποχωρεί.

Αλλά, όπως το στρείδι, ο άνθρωπος έχει μια απρόσμενη δύναμη μέσα του. Αντί να παραμένει ευάλωτος, ξεκινάει τη διαδικασία να περιβάλλει το τραύμα του με στρώματα προστασίας. Κάθε στρώμα, κάθε χρόνο, κάθε εμπειρία είναι μια επιπλέον στρώση ανθεκτικότητας, μια νέα μορφή δύναμης. Σιγά-σιγά, το τραύμα χάνεται μέσα στη λάμψη της νέας ύλης, μετατρέπεται από πληγή σε θησαυρό. Η οδύνη μαλακώνει, χτίζοντας ένα μαργαριτάρι ανεκτίμητης αξίας, που κουβαλάει μέσα του την ιστορία του, την υπομονή, την αποδοχή, την προσπάθεια να ξαναγεννηθεί.

Έτσι, το μαργαριτάρι και το τραύμα συνδέονται. Ό,τι ξεκίνησε με πόνο και αδυναμία γίνεται σύμβολο ομορφιάς και δύναμης, ένα σύμβολο που λάμπει όχι μόνο από το φως, αλλά και από την αντοχή που χρειάστηκε για να φτιαχτεί. Και όπως το μαργαριτάρι, έτσι και κάθε άνθρωπος που αγκαλιάζει τα τραύματά του και τα μετατρέπει σε δύναμη, φέρει μια λάμψη που κανένας κόκκος άμμου δεν μπορεί να σβήσει.

Αγγελική Μπολουδάκη