Δεν είσαι υποχρεωμένος/η να κληρονομήσεις τον πόνο

Το να “σπας” διαγενεακές αλυσίδες δεν είναι μια εύκολη ή ανώδυνη διαδικασία.
Σημαίνει ότι τολμάς να βάλεις όρια – ακόμα κι όταν αυτό δυσαρεστεί ανθρώπους που αγαπάς. Συχνά, αυτοί οι άνθρωποι είναι μέλη της ίδιας σου της οικογένειας. Όμως, η φράση «είναι οικογένεια» δεν μπορεί και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για ανεύθυνη ή κακοποιητική συμπεριφορά. Η συγγένεια δεν απαλλάσσει κανέναν από την υποχρέωση του σεβασμού.

Δεν είναι “αγάπη” όταν παραβιάζονται τα όριά σου, όταν υποτιμάται η συναισθηματική σου εμπειρία ή όταν επαναλαμβάνονται μοτίβα που σε πλήγωσαν.
Το οικογενειακό ασυνείδητο μεταφέρει σιωπηρές εντολές, φόβους και τραύματα από γενιά σε γενιά. Το παιδί που μεγάλωσε χωρίς συναισθηματική ασφάλεια ή με γονείς που δεν γνώριζαν πώς να το φροντίσουν ψυχικά, κινδυνεύει – χωρίς επίγνωση – να επαναλάβει το ίδιο μοντέλο. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η σημασία του να «σπάσεις τον κύκλο».

Το να “σπάσεις τον κύκλο” σημαίνει να επιλέξεις τη συνειδητότητα αντί για τον αυτόματο πιλότο.
Να σταθείς απέναντι σε όσα θεωρούνταν «φυσιολογικά» στην οικογένειά σου και να τα επανεξετάσεις.
Να πεις:

• “Όχι, δεν είναι εντάξει να φωνάζω στο παιδί μου επειδή έτσι μεγάλωσα κι εγώ.”

• “Όχι, δεν είναι αποδεκτό να αδιαφορώ για τα συναισθήματά του επειδή ‘έτσι κάνουν οι γονείς’.”

Το να θέτεις όρια είναι πράξη αγάπης. Προς εσένα, προς το παιδί σου, προς τις επόμενες γενιές.
Και η αγάπη αυτή μερικές φορές σημαίνει να αγαπάς από απόσταση. Να διαχωρίζεις τον ρόλο κάποιου ως “γονιός” ή “παππούς” από την επίδραση που έχει στη ζωή σου ή στο παιδί σου.
Γιατί ο ρόλος από μόνος του δεν είναι ασυλία.

Μπορείς να αγαπάς και να προστατεύεις τον εαυτό σου ταυτόχρονα.
Μπορείς να σέβεσαι, χωρίς να επιτρέπεις την κακοποίηση.
Μπορείς να κατανοείς τους λόγους που φέρθηκαν έτσι, χωρίς να δικαιολογείς και χωρίς να ξεχνάς.
Μπορείς να διατηρείς την επαφή εφόσον δεν σε παραβιάζει, χωρίς να παραβιάζεις τα όριά σου.
Μπορείς να εκτιμάς ό,τι σου πρόσφεραν οι γονείς σου, δίνοντας συγκεκριμένο όνομα σε αυτό που σου πρόσφεραν, χωρίς να επαναλαμβάνεις τα λάθη τους.

Αυτό είναι το αληθινό “σπάσιμο του κύκλου”:
Το να αγαπάς τα παιδιά σου τόσο πολύ, που να είσαι πρόθυμος/η να αμφισβητήσεις ό,τι σε διαμόρφωσε.
Να θεραπεύεις μέσα σου όσα δεν σου προσφέρθηκαν ποτέ.
Να επιλέγεις να χτίσεις κάτι πιο υγιές, πιο ζωντανό, πιο ανθρώπινο.

Αυτό δεν είναι αγνωμοσύνη. Είναι εξέλιξη.
Δεν είναι αχαριστία. Είναι θεραπεία.
Δεν είναι απόρριψη. Είναι ευθύνη.

Το τέλος του τραύματος ξεκινά εκεί που κάποιος αποφασίζει να μην το κληρονομήσει.

Αγγελική Μπολουδάκη