Πώς παίρνω αποφάσεις όταν ακούω την ψυχή μου;

Ίσως βρίσκεσαι σε μια στιγμή που καλείσαι να πάρεις μια απόφαση. Ίσως μπροστά σου να υπάρχουν πολλά μονοπάτια ή ένα μόνο που μοιάζει θολό. Ό,τι κι αν συμβαίνει, θέλω να σου θυμίσω πως μέσα σου υπάρχουν ήδη όλα όσα χρειάζεσαι για να αποφασίσεις.

Αυτό που με βοηθά να παίρνω αποφάσεις είναι, πρώτα απ’ όλα, η ικανότητά μου να στρέφομαι μέσα μου και να βλέπω τον εαυτό μου καθαρά. Όχι όπως θα ήθελα να είμαι, ούτε όπως φοβάμαι ότι είμαι, αλλά όπως πραγματικά είμαι. Με όλα μου τα δυνατά και τα τρωτά. Με ειλικρίνεια και χωρίς υπεκφυγές.

Με βοηθά να θυμάμαι την αξία μου — όχι σαν κάτι στατικό, αλλά σαν κάτι ζωντανό που με προσκαλεί σε σύνδεση, σε εσωτερική ακρόαση και σε αυθεντική δράση. Όταν είμαι συντονισμένη με αυτήν την αξία, νιώθω πιο σίγουρη, ακόμα κι αν δεν γνωρίζω όλα τα βήματα μπροστά.

Μου είναι πολύτιμο να θυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν χρειάζεται να παραμένω δέσμια του γνώριμου μόνο και μόνο επειδή είναι άνετο. Κάποιες φορές χρειάζεται να πω: «Αυτό που ήμουν με εξυπηρέτησε τότε, αλλά τώρα ήρθε η ώρα να προχωρήσω.»
Η εξέλιξή μου ξεκινά από τη στιγμή που σταματά η προσκόλληση. Κάθε φορά που αφήνω πίσω κομμάτια του εαυτού μου που δεν με εξυπηρετούν πια, νιώθω πιο ελαφριά και πιο ελεύθερη.

Και ναι, παίρνω ρίσκα. Όχι επειδή δεν φοβάμαι, αλλά επειδή η φωνή της συνείδησής μου είναι πιο δυνατή από τον φόβο. Όταν το κίνητρο είναι αληθινό, η αβεβαιότητα μετατρέπεται σε χώρο δυνατοτήτων. Η απόφαση δεν είναι τότε μια μάχη ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, αλλά μια επιλογή ανάμεσα στο «τι με εκφράζει» και στο «τι με περιορίζει».

Με βοηθά πολύ να παρατηρώ. Να αφουγκράζομαι τι συγχρονίζεται με την ψυχή μου και τι όχι. Ποιοι άνθρωποι, ποιες καταστάσεις, ποιες επιλογές με ενδυναμώνουν. Έτσι, γίνομαι λιγότερο αντιδραστική και περισσότερο δημιουργική. Μαθαίνω να μην κινούμαι από φόβο, αλλά από εσωτερική καθοδήγηση.

Εκτιμώ βαθιά τους συνοδοιπόρους μου. Εκείνους που με βλέπουν όπως είμαι και όχι όπως τους βολεύει. Που με στηρίζουν αυθεντικά, χωρίς να ζητούν να είμαι κάτι άλλο για να τους ικανοποιήσω. Σχέσεις αλήθειας και σεβασμού είναι φάροι στον δρόμο των αποφάσεών μου.

Νιώθω ευγνωμοσύνη για όσα με βοήθησαν, ακόμα κι αν πόνεσα. Κάθε εμπειρία, κάθε συνάντηση, κάθε αποτυχία ή πρόκληση, ήταν ένα βήμα προς αυτό που είμαι σήμερα. Κι αυτή η αναγνώριση μου δίνει δύναμη.

Με βοηθά επίσης να μάθω να αποχαιρετώ. Να αφήνω πίσω μου χωρίς θυμό, με αξιοπρέπεια και ευθύνη, ό,τι περιορίζει την ανάπτυξή μου. Δεν χρειάζεται να υπάρχει πάντα σύγκρουση. Μπορώ να φύγω με αγάπη, ακόμα κι όταν δεν μπορώ να μείνω με ειρήνη.

Δεν ξεχνώ και την πρακτική πλευρά των πραγμάτων: μεθοδικότητα, οργάνωση, συνέπεια. Όταν ξέρω το «γιατί» μου, τότε μπορώ να σχεδιάσω και το «πώς». Δεν παρασύρομαι από τη βιασύνη των άλλων ή από την ανάγκη να επιβεβαιωθώ. Κρατώ τον ρυθμό μου. Τον ρυθμό της ψυχής μου.

Με βοηθά να ακούω τις αληθινές μου ανάγκες. Όχι τις επιφανειακές, ούτε αυτές που μου επιβάλλονται απ’ έξω. Όταν είμαι σε επαφή με αυτό που πραγματικά χρειάζομαι, μπορώ να αποφασίζω με σταθερότητα και ελευθερία.

Και κάτι ακόμα σημαντικό: Δεν αφήνω τον εαυτό μου να χάνεται μέσα στους φόβους και τις προσδοκίες των άλλων. Δεν χρειάζεται να προδώσω τον δικό μου δρόμο για να καθησυχάσω κάποιον άλλο που φοβάται να βαδίσει τον δικό του. Η ενσυναίσθηση δεν σημαίνει να ξεχάσω τον εαυτό μου. Και η καλοσύνη δεν απαιτεί να μικρύνω για να χωρέσω σε σχέσεις ή καταστάσεις που δεν με χωρούν.

Γιατί τελικά, η αληθινή απόφαση δεν είναι απλώς μια λογική πράξη. Είναι ένα βαθύ εσωτερικό «ναι». Ένα κάλεσμα που λέγεται με το σώμα, την ψυχή και την πρόθεση μαζί. Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης. Μια πράξη ωριμότητας. Μια πράξη ζωής.

Αν βρίσκεσαι, λοιπόν, σε σταυροδρόμι, μην βιαστείς. Κοίτα μέσα σου. Τι λέει η σιωπή όταν την ακούς με σεβασμό; Τι σε κάνει να νιώθεις πιο αληθινή;

Η απάντηση είναι εκεί. Ήδη σε περιμένει.

Αγγελική Μπολουδάκη