Ευγνωμοσύνη

Μια μέρα, μια καθηγήτρια μπήκε στην αίθουσα και ζήτησε από τους μαθητές της να προετοιμαστούν για ένα τεστ “έκπληξη”. Ακούγοντας την, όλοι οι μαθητές περίμεναν ανήσυχοι να ξεκινήσει το διαγώνισμα.

Η καθηγήτρια παρέδωσε σε όλους μια κόλα χαρτί και τους ζήτησε να την κοιτάξουν προσεκτικά.

Προς έκπληξη όλων, δεν υπήρχαν ερωτήσεις – μόνο μια μαύρη κουκίδα στο κέντρο του χαρτιού.

Η καθηγήτρια, βλέποντας την απορημένη τους έκφραση, τους είπε τα εξής: «Θέλω να παρατηρήσετε τι βλέπετε εκεί και να το περιγράψετε.»

Οι μαθητές, νιώθοντας σύγχυση, άρχισαν να εργάζονται πάνω στο ανεξήγητο τεστ.

Στο τέλος της διδακτικής ώρας, η καθηγήτρια πήρε όλες τις εργασίες, και ξεκίνησε να τις  διαβάζει , μια – μια χωριστά, μπροστά στους μαθητές.

-Όλοι σας, χωρίς καμιά εξαίρεση, ασχοληθήκατε με την μαύρη κουκκίδα, προσπαθώντας να εξηγήσετε τη θέση της στο κέντρο του χαρτιού.

Οι μαθητές παρέμειναν σιωπηλοί περιμένοντας να μιλήσει η καθηγήτρια ώστε να κατανοήσουν.

-Δεν πρόκειται να σας βαθμολογήσω για αυτό το τεστ. Ήθελα μόνο να σας κάνω να σκεφτείτε. Κανείς δεν έγραψε για το λευκό μέρος του χαρτιού. Όλοι σας ασχοληθήκατε με τη μαύρη κουκκίδα. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και στη ζωή μας. Εστιαζόμαστε στο μελανό μας σημείο: στα οικονομικά ή κοινωνικά προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουμε, στα θέματα υγείας που μας απασχολούν, στις απογοητεύσεις που μπορεί να βιώνουμε.

Τα μελανά σημεία είναι πολύ μικρά όταν τα συγκρίνουμε με εκείνο που είμαστε, με όλα όσα έχουμε στη ζωή μας, αλλά είναι εκείνα που απασχολούν το μυαλό μας.

Όταν αποφασίζουμε να εστιαστούμε σε όλα εκείνα που μας κάνουν να νιώθουμε ευγνωμοσύνη, είναι πιο εύκολο να νιώσουμε ικανοποίηση με αυτά και να σκεφτούμε με τρόπο που μας ενώνει.  Όταν  επικεντρωνόμαστε σε αυτό που είμαστε, χωρίς να μας διαχωρίζουμε, νιώθουμε να εκτιμάμε τον εαυτό μας για όλα όσα έχουμε καταφέρει, για την αγάπη που νιώθουμε, και επομένως διαχειριζόμαστε καλύτερα τα συναισθήματά μας  στις δυσκολίες μας. Δεν εξαρτιόμαστε από αυτές, νομίζοντας ότι μοναχά αυτές μας αξίζουν, αλλά με καθαρή τη σκέψη ασχολούμαστε επικοδομητικά μαζί τους.

Όταν κοιτάμε τον εαυτό μας με το σεβασμό που του αξίζει, ο δρόμος μοιάζει ανοιχτός όπως πραγματικά είναι. Οταν σε κάθε σημείο μας παρατηρούμε τον εαυτό μας σε αυτό, δίνοντας του ένα νόημα που το περιέχει και μας περιέχει, δεν ανατρέχουμε σε αυτό θεωρώντας ότι αποτελεί αιτία επίκρισης αλλά λόγος κατανόησης.

Εκτιμάμε αληθινά τον εαυτό μας όταν δίνουμε αξία σε αυτό που είμαστε, όταν νιώθουμε ευγνωμοσύνη για την κάθε στιγμή μας που την αγκαλιάζουμε ως δική μας, όταν ενθουσιαζόμαστε με όσα έχουμε καταφέρει, όταν εκτιμάμε κάθε συναίσθημα που μοιραζόμαστε, όταν σεβόμαστε τη ζωή.

Ανώνυμος