Οι πεποιθήσεις μας μας περιορίζουν, η επίγνωσή τους μας απελευθερώνει

Προσπάθησε να θυμηθείς… Ποια ήταν η κυριότερη εσωτερική σου σύγκρουση στις σχέσεις με τους γονείς σου; Με τον έναν από τους δυο ή και με τους δυο.

«Δεν με ακούς», «Μαζί σου δεν ζω τη ζωή που θέλω», «Η επικοινωνία μας είναι μονομερής, μόνο από την πλευρά μου», «Δεν με υπολογίζεις», «δεν συνδέεσαι μαζί μου» «δεν δέχεσαι τις ατέλειές μου» κ.α

Αυτά έγιναν η πεποίθησή σας. «Δεν αξίζω να ακούγομαι, δεν αξίζω να ζήσω τη ζωή που θέλω, δεν αξίζω μια επικοινωνία αμφίδρομη, δεν αξίζω να με υπολογίζουν, δεν αξίζω να συνδεθούν μαζί μου, δεν αξίζω και με τις ατέλειές μου».

Εξαιτίας αυτής της πεποίθησης προγραμματίζετε τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις σας με τρόπο που την επιβεβαιώνετε.

Μπορεί να παραπονιέστε, να θυμώνετε που δεν ακούγεστε, που δεν ζείτε τη ζωή που θέλετε, που στις επικοινωνίες σας δεν υπάρχει η αμοιβαιότητα, που οι άλλοι αποδέχονται μόνο την τελειότητα σε σας, όμως η αλήθεια είναι ότι αυτή η πεποίθηση σας κατευθύνει ώστε να  συμβαίνει τελικά αυτό. Κάτι σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, δηλαδή.

Μπαίνετε στην κάθε συνθήκη χωρίς να σέβεστε τα όριά σας, ελπίζοντας ότι θα συμβεί κάτι άλλο αυτή την φορά, διαφορετικό από την προηγούμενη. Το παιδί μέσα σας επιμένει σε αυτήν την πεποίθηση γιατί αυτή του δημιουργεί ασφάλεια, χωρίς όμως να γνωρίζει τους τρόπους να προστατεύει τον εαυτό του και να εμπιστεύεται την κρίση του ή το πως νιώθει στη σχέση με τον εαυτό του σε κάθε συνθήκη που αλληλεπιδρά μαζί της.

Για να αποφασίσετε να λειτουργήσετε πιστεύοντας πως σας αξίζει να ακούγεστε και άρα να επικοινωνείτε αυτό που θέλετε, να ζήσετε τη ζωή που θέλετε όπως σας αξίζει, να επικοινωνείτε και να νιώθετε την αμοιβαιότητα, να δέχεστε τις ατέλειές σας, βελτιώνοντας τον τρόπο που συνδέεστε με τους άλλους με αυτές, σημαίνει ότι δοκιμάζετε κάτι πρωτόγνωρο. Αυτή η πεποίθηση είχε γίνει ένα ρούχο, το οποίο φαινομενικά σας προστάτευε, στην πραγματικότητα όμως σας περιόριζε. Απογυμνώνοντας τον εαυτό σας από αυτό νιώθετε εκτεθειμένα. Ενισχύοντας τα όρια σας, την αυτονομία και την ανεξαρτησία σας, περνώντας και μόνη –ος καλά, δηλαδή, αντέχετε τη γύμνια σας. Δεν αποζητάτε στον άλλον ένα ρούχο να σας ντύσει με κίνδυνο να μην ακουστείτε, κ.α. αλλά το υφαίνετε εσείς, με υλικά που επιλέγετε εσείς. Η κάθε σχέση δεν μοιάζει με εμπόλεμη κατάσταση που προσπαθείτε να ακουστείτε, να συνδεθείτε αλλά δημουργείτε σχέσεις όπου σας συνδέει η ειλικρίνεια στην επικοινωνία. Δεν βλέπετε ο ένας στον άλλον τον γονιό που θα τον απορρίψει με φόβο να μιλήσετε, αλλά βλέπετε ο ένας τον άλλον. Άλλωστε  μόνο η αλήθεια στην επικοινωνία συνδέει και απομυθοποιεί φόβους και σενάρια που όλοι μας κάνουμε και  χάρη σε αυτήν βλέπουμε την πραγματικότητα όπως είναι και  την αντιμετωπίζουμε.

Όσο είμαστε αιχμάλωτοι των πεποιθήσεων μας δεν ζούμε μέσα μας. Ζούμε νομίζοντας ότι θα επαληθευτεί αυτό που δημιούργησε ο πόνος μας ως παιδιά. Και τελικά επαληθεύεται. Μόνο που ο σκηνοθέτης είμαστε εμείς. Σκηνοθέτης, ηθοποιός και κοινό μαζί.

Το βλέμμα του άλλου που μας κοίταξε ή δεν μας κοίταξε, ο τρόπος που το έκανε χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, παίζει μέσα μας σαν σενάριο. Θέλει πολύ μεγάλο αγώνα να απεξαρτηθούμε από αυτό και να ζήσουμε τη δική μας ζωή. Θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια να μην αναβιώνουμε αυτό που δημιουργησαν οι πεποιθήσεις του μικρού παιδιού που ήταν πολύ μικρό σε έναν κόσμο που δεν καταλάβαινε.

Για να πούμε στον εαυτό μας «αξίζω να ακουστώ» σημαίνει ότι πρέπει να προετοιμαστούμε για το «αξίζω να μιλήσω, αξίζει και ο άλλος να ακούσει». Για να αντικατασταθεί η πεποίθηση «δεν με υπολογίζουν» σημαίνει ότι μαθαίνω να υπολογίζω τον εαυτό μου, υπολογίζω και τον άλλον, τον διαφορετικό και άγνωστο άλλον που θέλει τον δικό του τρόπο για να τον υπολογίζουν. Για να πούμε στον εαυτό μας “αξίζω και με τις ατέλειές μου”, σημαίνει ότι αποδεχόμαστε τις ατέλειές μας, διορθώνουμε όμως τον τρόπο που επικοινωνούμε και συνδεόμαστε με τους άλλους με αυτές. Δεχόμαστε τις ατέλειες των άλλων, συζητάμε όμως διεξοδικά τα λάθη που κάνουν στον τρόπο που συνδέονται μαζί μας, ώστε να αλλάζουμε μαζί.

Οι πεποιθήσεις δεν αλλάζουν εύκολα. Χρειάζονται χρόνο, επιμονή και υπομονή. Χρειάζεται πάνω από όλα να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.

Αγγελική Μπολουδάκη