Η αγάπη για τον εαυτό μας δεν έρχεται πάντα ως μια εύκολη και φωτεινή διαδρομή. Στην αρχή, είναι συχνά βάρος, όχι απελευθέρωση. Πριν μπορέσουμε να νιώσουμε τη δύναμη και τη γαλήνη που φέρνει η αυτοαποδοχή, υπάρχει πόνος, θυμός, και απογοήτευση. Είναι εκείνος ο θυμός που νιώθουμε για τους ανθρώπους που μας πλήγωσαν, σε στιγμές που δεν γνωρίζαμε πώς να προστατευτούμε ή πού να αναζητήσουμε βοήθεια. Είναι ο θυμός που στρέφουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, για όλα όσα ανεχθήκαμε χωρίς να αντιδράσουμε, για όσα αφήσαμε να συμβούν χωρίς να βάλουμε όρια.

Και μετά έρχεται η θλίψη. Θλίψη για τον χαμένο χρόνο, για τα χρόνια που αφήσαμε να περάσουν χωρίς να νοιαστούμε αρκετά για τον εαυτό μας, χωρίς να διεκδικήσουμε αυτά που πραγματικά χρειαζόμαστε. Αυτή η θλίψη είναι φυσική και αναπόφευκτη όταν αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε πώς έχουμε παραμελήσει τις δικές μας ανάγκες.

Υπάρχει μια ασφυκτική ανάγκη να απομακρύνουμε από τη ζωή μας ανθρώπους, καταστάσεις και ιδέες που μας βαραίνουν. Είναι σαν να μην υπάρχει πια χώρος για αυτά, γιατί η ανάγκη να φροντίσουμε τον εαυτό μας γίνεται τόσο επιτακτική που δεν αφήνει περιθώρια για ό,τι μας πνίγει.

Η μοναξιά, όμως, είναι κι αυτή μέρος της διαδικασίας. Όταν αρχίζουμε να βάζουμε όρια, να λέμε “όχι” εκεί που παλιά θα λέγαμε “ναι”, έρχεται και η απομόνωση. Η ανάπτυξη του εαυτού συχνά συνοδεύεται από στιγμές μοναξιάς, γιατί η διαδρομή προς την αυτοαγάπη μας φέρνει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας, και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο.

Τα νέα όρια που θέτουμε, η νέα σημασία του “όχι”, είναι απαραίτητα βήματα. Και μαζί τους έρχεται η συνειδητοποίηση ότι η αγάπη δεν είναι πάντα ευχάριστη. Δεν είναι συνώνυμη της χαράς και της απόλαυσης. Είναι συνώνυμη με την ανάπτυξη. Και η ανάπτυξη είναι μια επίπονη, μερικές φορές σπαρακτική διαδικασία. Δεν είναι ευδαιμονία. Ποτέ δεν ήταν.

Η αληθινή κορύφωση της αγάπης προς τον εαυτό δεν είναι η ατελείωτη ευτυχία. Είναι η επίπονη, αλλά απαραίτητη διαδικασία του να αποδομήσεις τη ζωή που έχτισε ο παλιός σου εαυτός – εκείνος που δεν σε αγαπούσε αρκετά. Είναι να κοιτάξεις πίσω και να αναγνωρίσεις ότι τώρα μπορείς να χτίσεις μια ζωή με βάση τον σεβασμό και την αληθινή φροντίδα προς εσένα.

Αυτή η πορεία δεν είναι εύκολη. Αλλά είναι η πιο ουσιαστική και η πιο ειλικρινής πράξη αγάπης που μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας.

Αγγελική Μπολουδάκη