22. Κι αν είμαι οι ανάγκες αυτού που είμαι, αυτό που είμαι ποιος είναι;

305. Ό,τι σχεδόν έχει ανάγκη ο άνθρωπος, το έχει ανάγκη για να μην το έχει ανάγκη.

212 Ο φόβος του χωρισμού είναι το μόνο που ενώνει.

410 Για να μην κουνήσω ένα πράγμα αναγκάστηκα να κουνήσω εκατό. Και δεν κούνησα ένα πράγμα.

298. Σ’ αυτό τον κόσμο ήξερα πως με σκότωνε το καλό, μα πίστευα πως με σκότωνε το κακό.

61. Ο άνθρωπος έχει πολλούς τάφους, αλλά μονάχα ένα σταυρό.

90. Ακόμα και τα λουλούδια για να σκορπίσουν την ευωδιά τους πρέπει να πεθάνουν λίγο.

219. Ό,τι έχασα το βρίσκω σε κάθε βήμα μου και μου θυμίζει πως το έχω χάσει.

35. Ο πόνος δεν μας ακολουθεί· προπορεύεται.

28 Με λόγια δικά της μιλάει μονάχα η πληγή.

98. Προτού περπατήσω το δρόμο μου, ήμουν ο δρόμος μου.

145. Ό,τι δεν μπορεί να υπάρξει, είναι σχεδόν πάντα αποδοκιμασία για ό,τι μπορεί να υπάρξει.

297. Αν αρχίσουν να φυτρώνουν λουλούδια, και δεν είναι άνοιξη, μην τ’ αφήσεις να βγάλουν μπουμπούκια.

282. Δε βλέπεις το ποτάμι των λυγμών· του λείπει ένα δικό σου δάκρυ.

310. Πίστευες πως γκρεμίζοντας εκείνο που χωρίζει, ενώνεις. Και το γκρέμισες εκείνο που χωρίζει. Και τα γκρέμισες όλα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα χωρίς εκείνο που χωρίζει.

25. Είναι πιο εύκολο να δίνεις ευχαρίστηση σε πολλούς παρά μονάχα σ’ έναν.

87. Όλοι μπορούν να με σκοτώσουν, μα όλοι δεν μπορούν να με πληγώσουν.

364. Το καλό που κάνουμε σ’ εκείνον που δεν του χρωστάμε καλό, το χρωστάμε σ’ εκείνον που σ’ εμάς κάνει καλό.

163. Όσο πιο ασήμαντος πιστεύεις πως είσαι, τόσο πιο πολύ υπομένεις. Κι όταν πιστεύεις πως δεν είσαι τίποτα, υπομένεις τα πάντα.

416 Κι αν εκείνοι δε σου είχαν κάνει κακό, ο πόνος τους θα ήταν αβάσταχτος πόνος για σένα.

  Μαθαίνεις να μην έχεις ανάγκη, έχοντας ανάγκη.

317. Κι αν δεν μπορούσα ν’ απομακρυνθώ από τον εαυτό μου, δε θα μπορούσα να πλησιάσω κανέναν, τίποτα· ούτε τον εαυτό μου.

386 Μ’ έμαθαν πάντα να κερδίζω, όχι να χάνω. Ευτυχώς που έμαθα, μόνος μου, να χάνω.

427. Έκανα ένα σταυρό στον αέρα πάνω σ’ όλα τα βόλια Κι άλλαξαν όλα. Τα βόλια έγιναν αέρας κι ο σταυρός βόλι.

 Όταν νομίζω πως ακούς τα λόγια μου, μου φαίνονται δικά σου τα λόγια μου κι ακούω τα λόγια μου.

173. Σε βεβαιότητες φτάνει κανείς μόνο πεζοπορώντας.

Αντόνιο Πόρτσια, Φωνές, στιγμή

1